Verrassend

De laatste ravandochter
De start ging wat moeizaam, door de Engelse en Ierse taal die er tussen verwerkt is. Na enkele hoofdstukken ging het al wat vlotter, juist de woorden die ik niet kende zocht ik op. De rituelen vond ik wat duister, maar Erin is zelf een goed persoon. De stukken die verteld worden vanuit het dagboek van Erin, vond ik zeker een meerwaarde in het verhaal en aangenaam.
Wanneer Erin haar oudtante ontmoeten, kwamen er meer leugens aan het licht en werd het plot als maar interessanter. Ik vond de oudtante een geweldig oprecht en rechtuit personage. Wanneer Erin kiest om een ravendochter te worden, werd het een beetje luguber.
Raven west hoorde bij de Amerikaanse filmstudio en Erin moest wel met hem om gaan om haar kasteel Duncannon te redden. Zelf was ik een beetje aan het wachten op de romantiek tussen Raven en Erin, die kwam er niet maar toch lijkt er een klik te zijn en ik voelde dat er iets meer zou kunnen zijn.
Wanneer Erin haar krachten leerde kennen, werd het als maar moeilijker. Hoe moest ze er mee verder? Haar gevoelens waren soms verwarrend. Daarna gingen het als een rollecoster, wie was ze, waar ze in het verleden mee te maken had, haar jeugdliefde, … toen kwam ze Merna tegen en de volgende zinnen bleven hangen
‘Elk verhaal heeft een kapstok, een skelet. Jij deelt alleen de plot-twist’ en ‘Zijn vertrek heeft jou veel verdriet gebracht, maar misschien had hij zijn redenen’ ‘Niet alles is wat het lijkt, lass’. Merel weet de spanning erin te houden, ze maakte het goed maar ook duister. De gevoelens waren heel goed uitgewerkt vond ik, al waren sommige voor mij te langdradig.
Deel 4 Samhain, wat een verandering in het verhaal, wel eens voorspelbaar maar ook verrassend. Hier was het boek moeilijk dicht te slaan, met een klein hartje leefde ik dan het einde en dan de toekomst. Al begreep ik niet altijd haar keuze op einde. Ik heb genoten ondanks het duister kantje, er zat voor mij ook een boodschap in waar ik van hou in een boek.