Lavinia

Toen ik de Nederlandse vertaling van Lavinia zag langskomen, was ik onmiddellijk geïntrigeerd door de mooie cover en korte inhoud. Vroeger heb ik op school heel wat Latijnse teksten moeten vertalen, en hoewel ik die verhalen en mythen toen altijd heel interessant vond, is heel wat van die kennis vervlogen en kon ik wel wat opfrissing gebruiken.

Lavinia is de tweede echtgenote van Aeneas, en hoewel ze in het oorspronkelijke werk van Vergilius amper voorkomt, krijgt ze in de roman van Ursula K. Le Guin wel een stem. We krijgen te lezen hoe ze opgroeit als dochter van een koning, hoe ze een moeilijke relatie heeft met haar moeder, hoe ze vaak met haar vader naar een orakel in de buurt gaat en daar contact krijgt met de ziel van “de dichter” (Vergilius), die het einde van zijn leven nadert en die haar vertelt dat ze moet trouwen met Aeneas, terwijl haar moeder haar eigenlijk aan Turnus heeft beloofd. We lezen over periodes van vrede en oorlog, over moederliefde, rouw, vriendschap en jaloezie. En steeds staat Lavinia, in tegenstelling tot de Aeneid van Vergilius, centraal in het verhaal.

Het allereerste dat mij opviel toen ik aan het boek wilde beginnen, was dat er geen hoofdstukken zijn. Waar ik dat eerst wat vervelend vond, stoorde het me al snel niet meer. Want mensen, de schrijfstijl van Ursula K. le Guin is echt prachtig. Ze beschrijft de dingen zo poëtisch, zo beeldend en vlot dat het lijkt alsof je er zelf bij aanwezig was. Het verhaal zelf mist soms wat spanning (zeker als je het oorspronkelijke verhaal kent, zijn er denk ik weinig verrassingen) en vervalt soms in opsommingen. Maar jongens, die schrijfstijl! Ik vond het concept waarin Vergilius’ stervende ziel bij Lavinia op bezoek komt om haar te vertellen wat haar als personage van zijn verhaal te wachten staat ook heel interessant en knap uitgewerkt. En heb ik al gezegd dat ik zo genoten heb van de schrijfstijl?

Bedankt uitgeverij Lannoo en Boekerij voor het recensie-exemplaar!