Wolfsjong: viendschap en geweldige ironie

Kevin van Vliet is voor mijn gevoel een jonge Elsschot. Niet alleen qua aantal pagina’s van het boek, maar ook qua stijl associeerde ik ‘Wolfsjong’ met het werk van de Vlaamse schrijver. Zijn debuut is een meeslepende novelle over vriendschap, de relatie tussen vader en zoon, schuld en vrijheid.
Om te beginnen verdient Van Vliet een compliment voor zijn ironie. Deze zorgt voor enkele humoristische gebeurtenissen en elementen, waar ik enorm van genoten heb. De vegetarische herdershond en de vleesetende waakgans zijn geweldig. En ook het contrast tussen de maatschappelijk verantwoorde levensstijl en de manier waarop Oskar als een kluizenaar leeft is prachtig beschreven.
Het motief schuld komt op verschillende manieren in deze novelle aan bod. Enkele daarvan zijn te herleiden tot de parabel van de verloren zoon (Luc.15,11-32). Voor verschillende personages is dit in de relatie met hun vader een belangrijke vormende factor. De ironie waarmee de auteur dit beschrijft is treffend en zorgt voor gelaagdheid met betrekking tot vriendschap en de familieband.
Voor mij gaat dit debuut over een intense vriendschap die sterker is dan de familieband. Vooral de dagen dat Oskar en de negentienjarige wees samen zijn leveren grappige en ontroerende passages op.
En daarom moest ik tijdens het lezen van deze mustread denken aan Elsschot. Het lukt de jonge schrijver om net als de Vlaamse grootmeester ook de kwetsbare kant van enkele van zijn personages te laten zien, binnen de scherpe humor.
Dus voor alle lezers die van meeslepende, toegankelijke lichte literatuur houden is dit fantastische debuut een aanrader. Ik kan niet wachten op het volgende boek! #wolfsjong #kevinvanvliet #uitgeverijprometheus