Kings zelfbenoemde kroonprins

November recenseren vereist een tweevoudige benadering: beoordelen als literaire kunst en als leesvoer. Laat ik met dat eerste beginnen, dan is de grootste zurigheid weg en wordt mijn relaas allengs positiever.

Ik denk dat elke schrijver wel zijn voorbeelden en inspiratiebronnen heeft, maar Thomas Olde Heuvelt volgt het kompas van zijn idool wel heel erg rigide en dat doet hij al sinds Hex. Daar brak hij mee door, dus begrijpelijk dat hij niet te veel tornt aan zijn succesformule. Maar je zou verwachten dat hij nu, drie bestsellers verder, een wat meer eigen stijl zou hebben ontwikkeld.
Het tegendeel is waar. Ik vermoed dat hij het oeuvre van Stephen King minitieus heeft ontleed, bestudeerd en de bouwstenen gebruikt om er eigen verhalen mee te bouwen. Talrijke stijlelementen zijn een op een gekopieerd van King, van de omfloerste sneren jegens de door King zo (terecht, begrijp me niet verkeerd) gehate Trump, tot aan de openingszin van de synopsis aan toe. Zelfs de setting - een dorp in een bosrijke omgeving in het noorden van de VS - is typisch Kingland.
Nou zijn er genoeg voorbeelden van schrijvers wier (commercieel succesvolle) werk na hun dood werd voortgezet, uitgevers zijn immers bedrijven met winstoogmerk. King is de jongste niet meer en het lijkt erop dat Olde Heuvelt hoopt het stokje van hem te mogen overnemen. Zakelijk niets mis mee, maar creatief/artistiek een fluim. Volg je eigen pad, Thomas, ontwikkel je eigen stijl, want schrijven kun je beslist.

Leesvoer: November komt nogal traag en rommelig op gang, maar als de pleuris eenmaal is uitgebroken in Bird Street, wordt het verhaal een stuk sterker. Vooral het gruwelijke dilemma waar Ralph voor komt te staan, fascineert. Helaas zakt het verhaal tegen het einde weer in, het lijkt wel of de auteur het er wel mee had gehad en er snel een einde aan wilde breien.
Tenenkrommend is de overvloed aan Engelse straattaal. In dialogen is daar nog iets voor te zeggen (wat verwacht je anders van mensen wier kinderen Kaila of Django heten), maar in de vertellende vorm heeft het niets te zoeken. Ergens mee 'dealen' hoort vanonder een omgekeerd honkbalpetje te komen, niet in boeken. Om maar te zwijgen van om de haverklap 'f*cking' dit en 'f*cking' dat. Het maakt de tekst niet alleen lelijk, maar ook beperkt houdbaar. Over een aantal jaar begrijpt niemand meer wat netflixen betekent.