Goed verhaal, zwak geschreven

Toegegeven: Een Meesterstuk van Peter Römer leest prettig weg en houdt je vast, waarmee het belangrijkste doel van een boek is bereikt. Maar de schrijfstijl is mager, soms wat naïef. Oppervlakkige types wisselen elkaar in te snel tempo af als middelpunt van de vertelling, waardoor je als lezer met geen van allen verbonden raakt en, erger, er weinig te raden overblijft. Wat de schrijfstijl ook drukt, is het veelvuldig gebruik van de voltooid verleden tijd. Dat is een stijlelement dat je uitsluitend met mate dient te gebruiken. Römer grossiert bovendien in overbodige bijvoeglijk naamwoorden. Zo kijkt iemand door een glazen raam (om verwarring met het houten raam te voorkomen?) en doet hij in zijn hotelkamer de flatscreen-tv aan (de laatste twintig jaar nog een beeldbuis-tv in een hotelkamer zien hangen?).
Dit, maar ook harde taalfouten (hij liet zich met een taxi afzetten: hoe is de chauffeur dan thuis gekomen?) zijn door de eindredactie geglipt. Jammer, want het verhaal is zeker leuk en daarom heb ik het door de tekortkomingen heen met plezier gelezen.