Deus ex Machina

De Terugkeer begint veelbelovend en zo dendert het ook door. Getroebleerde leraar met een hutkoffer vol problemen komt terug in zijn oude dorp en raast zo zijn oude ellende weer in. Conflicten van een kwart eeuw geleden vatten opnieuw vlam met een heftigheid alsof ze nooit gedoofd waren. Zijn jeugdliefde is getrouwd met zijn oude rivaal en ettertje van het dorp en samen hebben ze de nieuwe opper-etter op de wereld gezet. Het levert een hoop boeiende intriges op, maar wat als een psychologische thriller begint, ontaardt op driekwart in een horrorverhaal waarvan het basisgegeven schaamteloos is gekopieerd uit Stephen Kings Pet Sematary. Los daarvan maakt C.J. Tudor zich er tegen het eind wel erg gemakkelijk vanaf. De manier waarop de bozeriken binnen een enkel hoofdstuk worden opgeruimd, is te ongeloofwaardig om er met het predicaat deus ex machina vanaf te komen. Dit is de overtreffende trap: laten we dat voortaan een Tudortje noemen.
Ook de epiloog - begint het dan toch allemaal opnieuw? - lijkt rechtstreeks uit de koker van de vroege Stephen King te komen. Jammer, want het grootste deel van De Terugkeer is absoluut boeiend. C.J. Tudor schrijft bovendien als een vent, met veel cynische, onderkoelde Britse humor. De dosering zit tegen het randje, maar ze komt er mee weg. Een prachtig werk, met een afgeraffeld einde. Eeuwig zonde.