Turbotaal

Waar Hex nog een meesterlijke, doch weinig originele poging was om Stephen King te imiteren, weet Thomas Olde Heuvelt met Echo een aardige weg richting een eigen stijl in te slaan. Zoiets belachelijks als een berg die zijn vloek op mensen uitoefent, weet hij beklemmend te brengen. Het mooiste stuk horror, de scène waarin een jonge vrouw in een afgelegen chalet wordt omgeven door mensen die er niet zijn, geeft Olde Heuvelt al in het begin weg. Daarna is het verhaal soms wat erg traag, maar het loslaten lukt niet.
Ronduit storend is het veelvuldige gebruik van turbotaal. Wat-taal? Precies. Turbotaal is onderhevig aan hetzelfde verschijnsel dat hetgeen het samenvat doet eroderen. Literatuur mag een afspiegeling van haar tijd zijn, maar moet daarin wel een dempende werking hebben. Wanneer je schrijft dan mensen een avondje gaan 'netflixen', weet over tien jaar (hopelijk) niemand meer wat je bedoelde. En dat iemand ergens mee moet 'dealen'.. wat is er mis met 'omgaan'? Kinderen praten zo en het is te hopen dat ze daar overheen groeien. Dat een van de vertellers een Amerikaan is, mag geen excuus zijn. Leer hem dan eerst fatsoenlijk Nederlands, of kies een ander perspectief. Verder vraag je je af hoeveel Olde Heuvelt van de firma Black Diamond heeft ontvangen. De merknaam komt zo vaak voor dat het lijkt of hij het boek met een Black Diamond heeft geschreven. Product placement in het kwadraat, als de Yakult in Baantjer.
Dat doet niets af aan het feit dat Olde Heuvelt een waardig vervolg van zijn veelbelovende carrière heeft neergezet, want het verhaal klopt. Taalkundig is Thomas Olde Heuvelt niet sterk, maar hij verzint knappe verhalen. Het is nog steeds duidelijk geïnspireerd door Stephen King, maar daar zullen er nooit genoeg van zijn.