Schrijven is vooral niet schrappen

Billy O'Callaghan kan schitterend personages neerzetten, dat heeft hij in zijn debuut (The Dead House, nog niet vertaald) wel bewezen. In dat boek bleef helaas het plot een beetje oppervlakkig. Dat schept de hoop dat hij daar in zijn tweede boek meer aandacht aan besteedde, maar het tegendeel is waar. In Mijn Lief op Coney Island gebeurt hoegenaamd niets. Het verhaal drijft op de flashbacks en wederom krachtige personages. Maar wanneer O'Callaghan in een scène in de metro pagina's lang elke medereiziger, die geen enkele rol in het verhaal speelt, tot in de kleinste details beschrijft, wordt het wel erg langdradig. Schrijven is schrappen zeggen ze, maar niet voor O'Callaghan. Bovendien is een vrij zoetsappig liefdesverhaal als opvolger van een klassieke horror een nogal vreemde actie.
Schrijven kan deze man absoluut, maar een samenwerking met een getalenteerde plotter zou hem niet misstaan.