Reisgids

Dan Brown heeft zijn Langdon-sjabloon weer uit de kast getrokken. 'Never change a winning team' moet op een tegeltje in zijn toilet hangen. Altijd weer die Robert Langdon met zijn Mickey Mouse-horloge en zijn claustrofobie. Altijd weer die beeldschone, hyperintelligente sidekick die was in zijn handen is. Altijd weer een verhaal dat zich binnen 24 uur afspeelt, volstrekt ongeloofwaardige, of beter, onmogelijke plotwendingen en altijd weer uitvoerige toeristische decorbeschrijvingen die door de eindredactie van Lonely Planet als te lang en uitgebreid zouden worden afgeschoten. Literair gezien is dit McDonalds: iedereen wil het, maar het smaakt eigenlijk flauw en voorspelbaar en overal, van Beijing tot Lima, hetzelfde.
Toch blijf ik hangen. Er zit een bepaald tempo en dynamiek in waarmee Brown me toch vast weet te houden. Wat ik nog sterker vind, is de onderliggende theorie, het idee dat we deel uitmaken van een collectief, universeel bewustzijn. Niet dat ik er in geloof, maar het idee is niet minder geloofwaardig dan wat we tot op heden aannemen in de neurologie. Noëtica is niet meer revolutionair dan de mensen die ooit opperden dat de aarde een bol is en later degenen die suggereerden dat alle andere hemellichamen niet om de aarde draait, maar andersom.
Niettemin ben ik Langdon-moe, maar gezien de verkoopcijfers heeft Brown er nog lang niet genoeg van. Geef hem eens ongelijk.