IK ZAL HIER NIET AAN KAPOTGAAN

De Amsterdammer Henk van Kalken werd in de jaren vijftig uit huis geplaatst. Vier jaar lang, van zijn achtste tot zijn twaalfde, verbleef hij in een kindertehuis in Amersfoort. Aan die uithuisplaatsing lagen een opvliegende, handtastelijke vader en een zwijgzame, meegaande moeder ten grondslag. De woede van zijn vader en van bepaalde begeleiders in het tehuis bleef hem gedurende zijn hele werkzame leven achtervolgen.
Pas na zijn pensionering vond Henk de rust en de moed om zijn jeugd op papier te zetten. En hoe. De Steenrode Jas leest bij vlagen als een waargebeurde thriller. In krachtige, trefzekere zinnen beschrijft hij de tucht van het tehuis: van milde, goedbedoelende begeleiders tot hardvochtige tuchtmeesters; van dwangmatige kerkgang tot het misbruiken van Bijbelwoorden; en, ondanks alle vroomheid, zelfs seksueel misbruik. Geen opgewekt relaas, maar wel één met een ondertoon van onverzettelijkheid: “Ik zal hier niet aan kapotgaan.”
Op zijn twaalfde mocht Henk terug naar huis. Hij bleek sterker dan zijn vader; de klappen bleven voortaan achterwege. Het klinkt misschien vreemd om te zeggen, maar De Steenrode Jas is een prachtig boek: literair sterk, rauw, eerlijk en indringend in zijn blik op het leven in een kindertehuis in de jaren vijftig.
Zelf ontmoette ik Henk, allesbehalve toevallig, in de Boekpub in Veenhuizen (Dr.). Hij vertrouwde me toe dat De Steenrode Jas zijn beste boek is. Het boek kwam mij zo in de schoot vallen en ik kan zijn eigen oordeel van harte onderschrijven.