De vergeten namen

Het waargebeurde verhaal van een vrouw Valérie Porthoret die er alles aandoet om Joodse kinderen hun naam terug te geven. Het gaat hierbij om 108 kinderen die onder een nieuwe identiteit in verschillende gezinnen geplaatst werden. Ze doet er ondanks dat het lastig is, omdat ze liever hebben dat ze naar Klaus Barbie, een van de grootste oorlogsmisdadigers van Frankrijk, alles aan om dit deel van de geschiedenis recht te zetten.

Een aangrijpen verhaal gebaseerd op waargebeurde feiten van de 108 kinderen die gered werden uit het kamp van Vénissieux. Het is meer een eerbetoon aan de mensen die de kinderen hebben gered dan wat ik verwachtte bij de titel dat het over de kinderen zelf zou gaan. De data bij de hoofdstukken waren voor mij heel essentieel omdat ik anders niet meer wist waar ik was in het heden of het verleden. Het boek is vlot geschreven zodat je door het boek heen leest. Soms met een brok in mijn keel gelezen vooral het moment van afstand doen van de kinderen. Het meisje Rachel met de viool bleef me bij vooral omdat ze op moeilijke momenten op haar viool ging spelen om zo even wat er zich afspeelt te vergeten. “Raak die viool niet kwijt. Blijf spelen. Elke keer dat je speelt, weet je dat ik in de buurt ben.’ “ Zelf had ik graag meer gelezen over het onderzoek van Valerie en of zij de kinderen had gevonden. Zodat ik wist wat er van de kinderen geworden was en of ze gevonden waren en hun ware identiteit kenden.

Ondanks dat het een prachtig eerbetoon is aan de mensen van het verzet greep het mij op sommige punten minder aan dan ik verwacht had. Voornamelijk omdat ik verwachtte meer over de kinderen te lezen. Daarom geef ik het boek 3,5 ster