Moorden met een cynische knipoog

Ik zit in de gevangenis voor een moord die ik niet gepleegd heb. Bizar! Vooral als je weet dat ik wel een aantal mensen heb vermoord waarvan niemand mij beschuldigt. Stiekem vind ik dat jammer, want het waren toch complexe klussen. Vandaar dat ik alles aan het papier toevertrouw in de hoop dat iemand mijn verhaal ooit leest als ik er allang niet meer ben. Voor die tijd wil ik graag ongestraft de gevangenis verlaten en doorgaan met mijn leven en misschien nog een persoon vermoorden.

Hoe vermoord ik mijn familie? is het fictiedebuut van Bella Mackie (1987). Ze woont samen met haar man in Londen, waar ze werkt als freelancejournalist voor onder andere The Guardian, Vice en Vogue. Van het boek zijn in het Verenigd Koninkrijk ruim 200.000 exemplaren verkocht. Binnenkort is de Nederlandstalige versie beschikbaar, mede dankzij de uitstekende vertaling van Harmien Robroch.

Mackie creëert meteen verbondenheid tussen hoofd- en ik-personage Grace Bernard en de lezer door hem direct toe te spreken. Een methode die in dit geval goed uitpakt, want je wilt haar verhaal graag horen. Waarom zit Grace onschuldig in de gevangenis, wat is er gebeurd en met wie? Voor dat ter sprake komt, is geduld vereist. De auteur neemt namelijk de tijd om Grace haar verhaal te laten doen, soms iets te veel tijd, waardoor het hier en daar wat langdradig wordt. De cynische humor maakt veel goed. Net zoals de zelfspot van Grace, die ze als kind al tentoonspreidt. Grace’s verhaal begint in de gevangenis, van daaruit neemt ze de lezer via haar dagboek in nagenoeg chronologische volgorde mee door haar leven. Dat haar leven als kind en jong volwassene niet gemakkelijk is, staat buiten kijf. Of het erg genoeg is om haar familie uit te willen moorden? Voor Grace duidelijk wel, en dat zegt voldoende over hoe diep haar haat zit en hoe het idee van wraak als een gezwel in haar woekert.

Voor een thriller kent het boek nauwelijks tot geen spanning, zelfs niet als er daadwerkelijk gemoord wordt. De meeste moorden zijn niet echt spectaculair voor een fan van het spannende genre, en voor de aanloop neemt de auteur ook hier haar tijd. Het genre roman zou voor Hoe vermoord ik mijn familie? beter passen. Pas op het eind komt er een grote verrassing om de hoek kijken, die Grace’s mond tijdelijk weet te snoeren. Ook hier ontbreekt de spanning helaas, maar de uiteindelijke ontknoping is er wel eentje om je vingers bij af te likken.

Bella Mackie heeft zonder meer een mooi debuut geschreven, al komt de echte thrillerfan niet aan z’n trekken. Voor de lezer die houdt van een portie moorden met een vette, cynische knipoog is het boek zeker een aanrader.