Alleen op een ruimteschip, in een poging de wereld te redden

“Andy Weir combineert zijn grenzeloze passie voor wetenschap met de gave om het vermakelijk en begrijpelijk op te schrijven.” aldus The Washington Times.

The Guardian schrijft: “Dit boek gaat een hit worden.”

Beide kranten hebben gelijk. Wat een prachtig boek! Wat een fantastisch verhaal!

Project Hail Mary – Als enige overlevende op een ruimteschip en dat 559 bladzijden lang.
Dat triggerde mij. Ben je als schrijver in staat om rond 1 persoon een verhaal op te zetten en te vertellen en dat dan 559 bladzijden weet vol te houden, waarbij de lezer ook nog eens geboeid blijft en wil doorlezen?

Om zo op het eerste gezicht een idee te krijgen of een voor mij onbekend boek boeiend zou kunnen zijn om te lezen, doe ik de “eerste-/laatste-zin-van-het-boek” test. Word ik daardoor nieuwgiering naar het verhaal dan zou het boek lezenswaardig zijn.

‘Hoeveel is twee plus twee?’/’Twaalf kinderen steken hun klauwtjes op.’

Wetende dat het een sciencefiction verhaal is dat zich afspeelt in een ruimteschip, dan wekt 12 kinderen met klauwtjes voldoende nieuwsgierigheid op. Het verhaal doorstond mijn eerste-/laatste-zin test met glans. Het verhaal is fantasierijk, emotioneel ontroerend en wetenschappelijk verantwoord. Kortom het boek Project Hail Mary stelde mij niet teleur.

Het verhaal:
Ryland Grace wordt wakker in een ruimteschip lichtjaren van de aarde. Het probleem is dat hij zich niet herinnert wie hij is of wat hij zou moeten doen. Maar wat het ook is, het moet belangrijk zijn, anders zou hij niet met twee andere astronauten op deze missie zijn gestuurd. Helaas heeft geen van beiden de reis overleefd, dus Ryland is helemaal alleen. Daarnaast is hij de laatste hoop van de aarde om te overleven. Terwijl zijn herinneringen langzaam terugkeren beseft Ryland dat hij een onmogelijke taak moet zien te voltooien. Maar heeft hij dankzij een onverwachte bondgenoot een kans? Lees het zelf!

Wat mij tijdens het lezen volledig verbaasde, was hoe geloofwaardig en plausibel de wetenschap in het boek is. Er is niets vervelender dan een sciencefictionboek te lezen en te beseffen dat het wetenschappelijke gedeelte allemaal schijn is en totaal niet mogelijk zou kunnen zijn. In Project Hail Mary is het wetenschappelijke gedeelte geheel geen schijn. Het uitgangspunt is niet enkel ingenieus en intrigerend, maar het verhaal is heel logisch. Het is gemakkelijk te begrijpen. Je kunt het eenvoudig tot je nemen. Het verhaal is verdeeld in kleine stukjes die een leek kan begrijpen. Het boek is onderverdeeld in, qua omvang behapbare, hoofdstukken. De schrijver maakt gebruik van flashbacks. De hoofdstukken zijn afwisselend. Overigens. Bijzonder aan het boek is dat je er ook nog wat van opsteekt op gebied van natuurkunde, scheikunde en onze gebruiksapparaten. Heel simpel, gewoon tijdens het lezen. Zo wordt op bladzijde 101 terloops verklaard waarom er gaas zit in het venster van de deur van een magnetron.

Afgezien van de wetenschap, is dit verhaal zoveel meer. Het is niet enkel een simpel sciencefiction verhaal dat zich afspeelt in de ruimte. Het gaat over hoop, het vinden van verbindingen op de meest onverwachte plaatsen, de uitdaging aangaan, het overwinnen van angst en tegenspoed, doen waartoe je in staat bent en het diep in jezelf graven. Maar het gaat ook over onvoorwaardelijke vriendschap. Het is een avonturenroman maar ook een ontwikkelingsroman (De ‘geestelijke’ ontwikkeling van beide hoofdpersonen worden niet uitgebreid beschreven, maar volgens mij in voldoende mate).

Tot slot:
Bij het lezen van een boek zoek ik altijd naar die speciale zeldzame momenten waardoor het boek me raakt en ik het boek als een ander mens uiteindelijk neerleg. Dit boek verwonderde en ontroerde me. Maakte me aan het denken en gaf me hoop. Misschien met de juiste inzet kunnen ook wij de aarde nog redden.