Love is what remains when everything else is gone..

'De Vier Windstreken' van Kristin Hannah is een aangrijpend verhaal dat zich afspeelt tijdens de Grote Depressie in de jaren '30. Een alleenstaande moeder vlucht samen met haar kinderen uit Texas omwille van onmogelijke levensomstandigheden door de droogte en het stof. Wanneer ze aankomen in Californië, ondervinden ze dat het daar ook allesbehalve gemakkelijk is om te overleven. Ze hebben en krijgen amper geld, lijden veel honger en moeten ontzettend hard werken. Hoe kunnen ze overleven als niemand anders lijkt te willen dat ze bestaan?

Ik moet toegeven dat het boek eerst niet echt aanzette om verder te lezen. Alles leek te mislukken en er was geen sprankje hoop te vinden in de hoofdstukken, waardoor je als lezer mistroostig wordt. Het einde daarentegen is fantastisch, schitterend, stralend, sprankelend. De evolutie die Elsa Martinelli, de moeder, doormaakt is ongelofelijk en een inspiratie voor velen. Maar ook haar dochter, Loreda, ontwikkelt zich doorheen het verhaal van jong, opstandig meisje tot liefhebbende, dankbare jonge vrouw. Beide evoluties zijn prachtig om te lezen.

De enige beschrijving die het einde van dit boek voor mij benadert: een regenboog. Voor mij was het einde oprecht als een regenboog. Eindelijk zonneschijn na een intens lange periode van pure donkerte, maar ook regen die het gevolg is van een hartverscheurend verlies.. De regenboog was ook in mij aanwezig: met een lach op mijn gezicht rolden de tranen over mijn wangen. Bedankt om dit pareltje te schrijven, Kristin Hannah!