Lezersrecensie
Ik, wij, samen
‘Meisje, vrouw, anders’. Een boek dat ik uit mezelf niet meteen zou vastpakken of spontaan begin te lezen. En toch is het boek dat mij geraakt heeft en aangezet heeft tot verder nadenken. Evaristo schrijft een uniek verhaal neer, een zonnebloem met 12 verschillende, unieke bloemblaadjes, die samen een nog mooier geheel vormen. Dit verhaal gaat niet enkel over de 12 kleurrijke personages. Het gaat over het verleden, het heden en de toekomst; zwart en wit; man, vrouw en alles tussenin; over jou en over mij. Want uiteindelijk leggen we allemaal dezelfde zoektocht af: de zoektocht naar onszelf zijn.
De gekozen schrijfstijl is uitermate bijzonder en uniek. Enkel de allereerste letter van een hoofdstuk krijgt een hoofdletter en de laatste zin krijgt een leesteken. Voor de rest is alle interpunctie weggelaten. Dit schrikt je misschien af, maar het went ongelofelijk snel. Voor je het weet, merk je niet meer dat het boek ‘anders’ is en schrik je bij een ander boek wanneer er opeens wel van die rare tekens staan. Verder werkt de auteur ook met heel veel stijlfiguren, die het boek tot een meesterwerk maken. Door zinnen af te breken slaagt ze erin om de zinnen tot leven te wekken en nadruk te leggen op belangrijke woorden. Al deze manieren waarmee met taal gespeeld wordt, maken dat het verhaal heel vlot leest en je het boek razendsnel uit hebt.
In het boek lees je 12 verschillende verhalen in 12 verschillende hoofdstukken. Over misbruik, verkrachting, verwaarlozing, discriminatie en zoveel meer dat je haren overeind doet staan. Maar ook over liefde, warmte, vriendschap en verbondenheid, wat zo’n gevoel van hoop en licht geeft, dat je soms niet anders kan dan glimlachen. Je leert dat een reusachtige boom, hoe hoog en sterk hij ook lijkt, uiteindelijk ook begonnen is als een piepklein blaadje, en een moeilijke weg heeft moeten afleggen om haar doel te bereiken. Of dat een plantje, dat op het eerste zicht ‘onkruid’ lijkt, ook heel waardevol is omwille van alle ellende en last die ze met zich meedraagt. Hoewel de 12 verhalen allemaal op zichzelf lijken te staan, wordt er toch connectie gemaakt tussen de personages. Dat maakt het enorm spannend om verder te lezen en zorgt voor een mysterieuze sfeer. Elk personage krijgt aan het begin van zijn stukje ook een eigen Afrikaans symbool met een specifieke betekenis die bij haar past. Dat was voor mij heel waardevol en maakte de personages nog echter.
Het enige minpuntje waar ik een beetje mee zit, is dat een verhaal soms eindigt zonder dat het echt afgelopen is. Daardoor bleef ik af en toe een beetje op mijn honger zitten en vond ik het jammer dat ik niet meer wist. Maar misschien is dit deel van de realiteit, want bij een kennismaking leer je ook maar een ‘stukje’ van iemands verhaal kennen, nooit het volledige geheel. Ik vond het ook ontzettend jammer dat de opdracht niet vermeld wordt in het Nederlandse boek.
Discriminatie, racisme.. Het zijn heel erg actuele onderwerpen die Evaristo op deze frisse, nieuwe manier dichter bij mensen brengt. Ze wekt sympathie op voor mensen die ver van ons lijken te staan, maar eigenlijk diep in ons leven. Want net zoals wij, jij, ik, is iedereen gewoon deel van ‘ons’, het hele bestaan. Evaristo’s boodschap luidt dat we soms onze eigen belangen mogen loslaten en meer oog hebben voor de verbondenheid die ons allen verbindt. Laten we niet zomaar leven, maar ‘samen’ leven.
De gekozen schrijfstijl is uitermate bijzonder en uniek. Enkel de allereerste letter van een hoofdstuk krijgt een hoofdletter en de laatste zin krijgt een leesteken. Voor de rest is alle interpunctie weggelaten. Dit schrikt je misschien af, maar het went ongelofelijk snel. Voor je het weet, merk je niet meer dat het boek ‘anders’ is en schrik je bij een ander boek wanneer er opeens wel van die rare tekens staan. Verder werkt de auteur ook met heel veel stijlfiguren, die het boek tot een meesterwerk maken. Door zinnen af te breken slaagt ze erin om de zinnen tot leven te wekken en nadruk te leggen op belangrijke woorden. Al deze manieren waarmee met taal gespeeld wordt, maken dat het verhaal heel vlot leest en je het boek razendsnel uit hebt.
In het boek lees je 12 verschillende verhalen in 12 verschillende hoofdstukken. Over misbruik, verkrachting, verwaarlozing, discriminatie en zoveel meer dat je haren overeind doet staan. Maar ook over liefde, warmte, vriendschap en verbondenheid, wat zo’n gevoel van hoop en licht geeft, dat je soms niet anders kan dan glimlachen. Je leert dat een reusachtige boom, hoe hoog en sterk hij ook lijkt, uiteindelijk ook begonnen is als een piepklein blaadje, en een moeilijke weg heeft moeten afleggen om haar doel te bereiken. Of dat een plantje, dat op het eerste zicht ‘onkruid’ lijkt, ook heel waardevol is omwille van alle ellende en last die ze met zich meedraagt. Hoewel de 12 verhalen allemaal op zichzelf lijken te staan, wordt er toch connectie gemaakt tussen de personages. Dat maakt het enorm spannend om verder te lezen en zorgt voor een mysterieuze sfeer. Elk personage krijgt aan het begin van zijn stukje ook een eigen Afrikaans symbool met een specifieke betekenis die bij haar past. Dat was voor mij heel waardevol en maakte de personages nog echter.
Het enige minpuntje waar ik een beetje mee zit, is dat een verhaal soms eindigt zonder dat het echt afgelopen is. Daardoor bleef ik af en toe een beetje op mijn honger zitten en vond ik het jammer dat ik niet meer wist. Maar misschien is dit deel van de realiteit, want bij een kennismaking leer je ook maar een ‘stukje’ van iemands verhaal kennen, nooit het volledige geheel. Ik vond het ook ontzettend jammer dat de opdracht niet vermeld wordt in het Nederlandse boek.
Discriminatie, racisme.. Het zijn heel erg actuele onderwerpen die Evaristo op deze frisse, nieuwe manier dichter bij mensen brengt. Ze wekt sympathie op voor mensen die ver van ons lijken te staan, maar eigenlijk diep in ons leven. Want net zoals wij, jij, ik, is iedereen gewoon deel van ‘ons’, het hele bestaan. Evaristo’s boodschap luidt dat we soms onze eigen belangen mogen loslaten en meer oog hebben voor de verbondenheid die ons allen verbindt. Laten we niet zomaar leven, maar ‘samen’ leven.
2
2
Reageer op deze recensie
