Elke penseelstreek is voelbaar

In Oorlog en terpentijn verweeft Stefan Hertmans het leven van zijn grootvader met de gruwel van de Eerste Wereldoorlog en de liefde voor kunst en schilderen.
Het is een boek over zwijgen en herinneren en over hoe geweld zich vastzet in een lichaam en pas veel later losbarst.

De oorlogsfragmenten zijn rauw en aangrijpend, die over kunst en familieleven blijven zacht en menselijk. Je voelt hoe trauma en schoonheid naast elkaar bestaan.
Mijn persoonlijke heldin in dit verhaal is trouwens Gabrielle, de grootmoeder, die na het overlijden van haar jongere en vlottere zus aan Urbain wordt toegewezen als een soort plan b, maar nooit de liefde zal ontvangen die voor haar zus bleef gereserveerd…

Ondanks een ijzersterk verhaal en prachtig uitgewerkte personages, had ik soms het gevoel dat er net teveel herhalingen in het boek zaten. Alsof Hertmans de pijn niet kon loslaten en dat hij er als vorm van therapie af en toe iets te lang bij bleef stilstaan.

Maar ondanks dat: hier en daar kippenvel tot in mijn kleinste teen. Aangrijpend en ondanks de lelijkheid van oorlog ook net beeldschoon.