Verhulst in de rol van Schriftgeleerde

De helaasheid der dingen betekende in 2006 zijn grote doorbraak. Velen houden van zijn romans zoals Godverdomse dagen op een godverdomse bol en De laatkomer.

Het is eens wat anders, de Vlaamse auteur Dimitri Verhulst (1972) dit keer in de rol van ‘Schriftgeleerde’. Onvervaard durft hij het aan om de vijf eerste Bijbelboeken te hervertellen. Uiteraard geïnterpreteerd en weergegeven op een bijzonder persoonlijke wijze. In zijn roman Bloedboek herschrijft Verhulst het Oude Testament, waarin hij zijn visie weergeeft op de oudste vertellingen van de mensheid. Zoals de titel het zelf al aangeeft: bloed zal er vloeien, misschien wel meer dan je lief is.

Een fragmentarisch verhaal, waarbij Mijn Veldtocht, het tweede deel uit dit boek, het niveau van deze roman weet op te krikken. De persoon van Mozes in de ik-vorm staat centraal. Stilistisch behoort Dimitri Verhulst tot de absolute top in ons taalgebied. Hij plaatst de Bijbel, en vooral de figuur van God in een ander daglicht. Snoeihard, dan weer spottend of grof profileert de auteur zich als een devoot man, nou ja: devoot? Hij kruipt in de huid van een ‘Schriftgeleerde’ die zijn lezers vooral onderhoudt met zijn vertellingen. Hij schildert God eerder af als een fascist en duidt de echte Schriftgeleerden aan als de ware schuldigen. Jammer dat het eerste deel SOAP, trouwens een erg geschikte ondertitel, enige diepgang mist. In een rotvaart schuurt Verhulst door het Oude Testament heen. Je kan je dan wel afvragen of Verhulst wel degelijk voldoende kennis heeft van de context van dit oude boek, één ding is wel erg zeker: de Bijbel intrigeert hem. In een opvallend Vlaams taalgebruik, voorzien van godvergeten woorden, krijgt de lezer een stevige portie bijbels amusement op zijn bord. “Haar kant van de matras was zelfs nog wat warm toen hij zijn vrouw zaliger schijnbaar al vergeten was, en hij een ander in zijn armen nam: Ketura, met wie  het zo productief rollebollen was dat zij hem nog zes kleine pagadders gaf. Smulpaap die hij werd bezwangerde hij op zijn oude dag nog een aantal bijvrouwen bovendien.”

Van het Aards Paradijs naar de Tien Geboden, een grote stap voor alle christenen, een bijzonder korte reis voor deze auteur. Hij beschouwt de Bijbel zeker niet als een hoogstaand literair meesterwerk; Bloedboek is dit ook niet.

In Vlaanderen spreekt men over ‘God en klein Pierke’. Wel, God is en blijft God; Dimitri Verhulst is echter geen klein Pierke. Zijn roman is goed voor een aantal uurtjes dolkomisch leesplezier, waarin je op een originele wijze opnieuw kennis kunt maken met het werk van de Schriftgeleerden. Maar neem dit boek en Verhulst zelf vooral niet te ernstig!