Krachtig psychologisch onderbouwd moordmysterie

“De dochter die goed wilde doen” is haar vierentwintigste boek, tevens het derde deel met kunstschilder Eva Romeijn in de hoofdrol. Corine Hartman is zeker nog niet helemaal klaar met haar meest recente geesteskind. Tijd voor een mooie portie cosy crime in de pittoreske Achterhoek.

De intelligente, creatieve en halsstarrige Eva Romeijn komt op een avond thuis in Vorden. Tot haar verbazing botst ze in haar woning op een jonge vrouw. Amelie Verhaegen heet deze laatste; ze voelt zich onveilig, achtervolgd en bedreigd. Ze is getraumatiseerd door haar verleden en wordt hiervoor van tijd tot tijd behandeld in de plaatselijke psychiatrische instelling. Graag zou Amelie voor een korte tijd onderduiken bij Eva. Kort nadien treft men een dode verpleegster aan in de instelling; een fataal ongeluk, veronderstelt men. Als echter een tweede lichaam wordt ontdekt, stapelen de twijfels zich op bij Eva. Welke rol speelt haar huisgenootje in dit moordmysterie?

‘Als de man die vandaag voor Amelies fiets stond, haar iets aan had willen doen, was dat dan niet allang gebeurd? Of is het iemand die iets van Amelie wil, en wacht op het goede moment?’

Lezers die pas nu aanhaken, starten ongetwijfeld met een belemmering. In dit geval zou er heel wat voorkennis ontbreken; nuttige informatie die je kan opsteken in de vorige delen. Eva rouwt bijvoorbeeld in het boek om haar overleden hartsvriendin Annemarie. Je begrijpt beter waarom, als je de vorige verhalen wel hebt gelezen. “De dochter die goed wilde doen” is een krachtig psychologisch onderbouwd misdaadverhaal, waarin het bloed niet van de pagina’s spat. Hier vallen geen gruwelen of adembenemende taferelen te bespeuren. De intrigerende proloog grijpt je evenwel stevig bij de kladden, gevolgd door een gedoseerd aantal hoofdstukken die je blijven bekoren en pakken. Af en toe laaien de emoties en spanning op; het verhaal kan en mag je niet koud laten. De ontvlambare epiloog, verteld in de ik-vorm, blijft aan je lijf kleven.

‘Wegdromend bij die films denkt ze aan haar vriendin, laat het verdriet toe, en dwingt zichzelf daarna weer te leven in het moment en vooruit te kijken.’

Deze keer krijgt Eva Romeijn nog meer diepgang mee, vooral met betrekking tot haar verleden. Er ontstaat eveneens een merkwaardige band tussen haar en Winand, de man van Annemarie zaliger. Je leert Amelie kennen als een ongeduldig, leergierig, angstig en opvliegend karakter. Knap hoe Hartman de chemische reactie weergeeft tussen de zorgzame, rijpe vrouw die Eva is en de getormenteerde ziel Amelie. In haar typisch onverbloemde, filmische stijl, zet de ervaren auteur een vakkundige constructie neer; uitgewerkt op een geloofwaardige manier. Intussen schrijft Hartman lekker verder aan het vierde deel met Eva Romeijn; tot nader order nog steeds haar “compagnon de route”.
Andermaal een welverdiende ‘vier plus’ waardering.