De aanhouder wint

In ‘De Regering Tuinman’ doet Guido Devos koppig zijn ding; los van alle standaardgebruiken. Hij bouwt een ingewikkelde structuur op en schrijft neer wat hij wil vertellen. Op zijn eigen manier blikt hij terug op de woelige tijden van de jaren negentig. België moet de confrontatie aangaan met de explosieve groei van het Vlaams Blok. Elders in de wereld gaat het er niet rustiger aan toe; Hezbollah gijzelt en foltert westerse mensen. Tevens rukt AIDS, een vreselijke ziekte, razendsnel op. Het zijn slechts historische fragmenten die Devos rondstrooit.

‘Hou je voor ogen: Tuinman is niet echt Eerste Minister. Hij heeft een titel, maar geen autoriteit. Tuinman is de negatie van het gezond verstand. Tuinman is crapuul en crapuul moet weg.’

Galor is een denkbeeldig land, daar woont Christine De Prins, ze is schrijver. Alhoewel ze van nature een inlevend karakter is, beslist ze om de nationalistische regering van Eerste Minister Tuinman een halt toe te roepen. Waarom Christine dit wil verwezenlijken, wordt helder tijdens het lezen. Deze roman lees je alsof je zappend naar tv zit te kijken; net zoals de Galorezen die constant switchen tussen de vijf nationale zenders. Dit is een regelrechte verwijzing naar onze eigen maatschappij, waarin de bevolking alle beschikbare informatie tegelijkertijd en door elkaar gaat absorberen.

‘Het is de plicht van de journalist om de waarheid te achterhalen. Als kritische journalistiek niet meer kan, wordt het laatste restje democratie geamputeerd.’

Het boek gaat behoorlijk rommelig van start; het vereist je constante aandacht. Toch weet de auteur uiteindelijk knap enige orde in het woelige labyrint te scheppen. De aanhouder wint, alle voorgewende losse nieuwsitems gaan een harmonieus geheel vormen. Devos schept immers een afschrikwekkend beeld van de actuele politieke toestand. Dit alles geeft hij evenwel treffend en nuchter weer. Met ‘De Regering Tuinman’ levert hij een duidelijk bewijs af van zijn schrijftalent.