Lezersrecensie
Sluwe vos versus anonieme psychologe
Lukas Lewis heeft meerdere moorden op zijn geweten. Heeft deze man wel spijt van zijn daden? Het is de cruciale vraag waarrond de Vlaamse auteur Luc Vos de thrillernovelle ‘Spijt?’ heeft geschreven. Het verhaal, uitsluitend verkrijgbaar als e-book, speelt zich af in het verhoorlokaal van een Amerikaanse gevangenis. Na “Zeven”, zijn thrillerdebuut, is het nu nog even reikhalzend uitkijken naar “Paternoster”; het tweede deel met speurneus Anne Verelst in een glansrol.
Een niet expliciet bij naam genoemde jonge onderzoeksjournaliste en tevens forensisch psychologe, gaat de confrontatie aan met Lukas Lewis. Hij is een tot de dood veroordeelde meervoudige moordenaar. Zij wil absoluut weten of Lukas berouw heeft over zijn gepleegde misdaden. Ook vraagt ze hem het hemd van het lijf, omtrent de beweegredenen en de wijze waarop hij de moorden heeft gepleegd.
‘Er is iets veranderd. Er straalt een kracht uit haar ogen die ik niet eerder zag. Voelt ze respect? Of is het afkeer? Ja, dat is het. Ze ziet me nu echt als een monster. De sympathie die ik voor haar voel, is niet wederzijds.’
Als schrijver is het een hele uitdaging om een beknopt verhaal (van nauwelijks 70 pagina’s) boeiend te maken, alsook om de belangrijkste personages grondig uit te diepen. Vos weet een krachtig spanningsveld op te roepen tussen de twee hoofdfiguren, waarbij de journaliste/psychologe vlijmscherpe vragen afvuurt op de gevangene. Ze krijgt inderdaad antwoorden, doch deze zijn erg uiteenlopend en onverwacht. Het heeft veel weg van een psychologisch getint kat-en-muisspel, waarbij de naamloze vrouw diepgravend te werk gaat. De lezer kruipt onder de hersenpan de ik-verteller, de sluwe vos die Lukas is. Het levert een beklemmend gevoel op. Ook de karakterschets van de psychologe ziet de schrijver niet over het hoofd.
‘Ik was niet de beste student, haalde geen grote resultaten en ook een geweldige professionele carrière zat er voor mij niet in. Maar zodra de ruimte in mijn hoofd vernauwde, wist ik exact wat ik moest doen. Wist ik hoe ik ervoor moest zorgen dat ik niet werd gevonden.’
Echt spannend is “Spijt?” niet, met uitzondering van de vlammende apotheose. Deze komt flink binnen en is totaal onverwacht. Sterk werk, Luc Vos.
Een niet expliciet bij naam genoemde jonge onderzoeksjournaliste en tevens forensisch psychologe, gaat de confrontatie aan met Lukas Lewis. Hij is een tot de dood veroordeelde meervoudige moordenaar. Zij wil absoluut weten of Lukas berouw heeft over zijn gepleegde misdaden. Ook vraagt ze hem het hemd van het lijf, omtrent de beweegredenen en de wijze waarop hij de moorden heeft gepleegd.
‘Er is iets veranderd. Er straalt een kracht uit haar ogen die ik niet eerder zag. Voelt ze respect? Of is het afkeer? Ja, dat is het. Ze ziet me nu echt als een monster. De sympathie die ik voor haar voel, is niet wederzijds.’
Als schrijver is het een hele uitdaging om een beknopt verhaal (van nauwelijks 70 pagina’s) boeiend te maken, alsook om de belangrijkste personages grondig uit te diepen. Vos weet een krachtig spanningsveld op te roepen tussen de twee hoofdfiguren, waarbij de journaliste/psychologe vlijmscherpe vragen afvuurt op de gevangene. Ze krijgt inderdaad antwoorden, doch deze zijn erg uiteenlopend en onverwacht. Het heeft veel weg van een psychologisch getint kat-en-muisspel, waarbij de naamloze vrouw diepgravend te werk gaat. De lezer kruipt onder de hersenpan de ik-verteller, de sluwe vos die Lukas is. Het levert een beklemmend gevoel op. Ook de karakterschets van de psychologe ziet de schrijver niet over het hoofd.
‘Ik was niet de beste student, haalde geen grote resultaten en ook een geweldige professionele carrière zat er voor mij niet in. Maar zodra de ruimte in mijn hoofd vernauwde, wist ik exact wat ik moest doen. Wist ik hoe ik ervoor moest zorgen dat ik niet werd gevonden.’
Echt spannend is “Spijt?” niet, met uitzondering van de vlammende apotheose. Deze komt flink binnen en is totaal onverwacht. Sterk werk, Luc Vos.
1
2
Reageer op deze recensie
