Fenomenaal!

Laat ik maar meteen eerlijk zijn: Het Vluchthuis krijgt van mij vijf sterren. Geen twijfel. Dit boek pakte me vanaf de eerste bladzijde en liet me niet meer los.

Het verhaal volgt Nina Barry en haar twee zoons, Vincent en Matthias. Ze slaan op de vlucht voor haar gewelddadige man en komen via de mysterieuze organisatie Arnica terecht in een vluchthuis op het platteland. De enige voorwaarde? Eén avond per maand moet het huis leeg zijn voor een “bijeenkomst”. Vreemd? Ja. En het wordt alleen maar vreemder.

Wat dit boek zo sterk maakt, is hoe weinig je als lezer in het begin weet. Net als Nina tast je volledig in het duister. Wat is Arnica echt? Wat gebeurt er tijdens die bijeenkomsten? Je krijgt de antwoorden langzaam, met kleine stukjes tegelijk. En dat maakt het zó spannend.

De perspectiefwisselingen zijn geweldig gedaan – daar ga ik niks over verklappen, want die moet je zelf ervaren. Maar ze zorgen ervoor dat je iedereen echt leert kennen. De personages voelen menselijk, geloofwaardig, en soms ronduit verontrustend. Ook de tijdsprongen zijn een slimme zet. Je krijgt steeds net genoeg informatie om door te willen lezen, maar nooit teveel in één keer.

Qua sfeer en intensiteit deed het me denken aan De Genadestoel van M.W. Craven: rauw, duister, en op momenten heftig. Zeker een trigger warning waard voor mensen die ervaring hebben met huiselijk geweld. Maar ondanks (of misschien dankzij) dat rauwe randje is het boek ontzettend goed opgebouwd. In het begin is het wat rustiger, maar na de eerste grote plottwist knalt het verhaal echt los. Niks is wat je denkt dat het is.

Het Vluchthuis is mijn eerste boek van Alexander Colin, maar absoluut niet mijn laatste. Als dit zijn standaard is, dan wil ik alles lezen wat hij nog gaat schrijven.

Dank aan Alexander Colin en Harperfirst voor het recensie-exemplaar.