Ook mist kan prachtig zijn

Wat vind ik nou van dit boek?
Ik heb meerdere boeken van Murakami gelezen, veel met plezier, en me altijd wat verbaasd over de magisch-realistische elementen in zijn werk. Dat bleef altijd binnen de (mijn) perken, maar in dit boek is die magische component groter dan ik eerder las. Maar vreemd genoeg belemmerde dat het leesgenot niet. Integendeel, door die elementen verdiepte de leeservaring.
Een andere observatie: Er gebeurt eigenlijk niet veel in het boek. Het verhaal had ook in zo'n 250 vlot geschreven pagina's gevat kunnen worden. Maar dat is natuurlijk niet Murakami: hij slaagt erin ook mij een kleine 700 bladzijden te boeien en vast te houden. De vele herhalingen van handelingen doet ergens een beetje denken aan Het Bureau van Voskuil. Blijkbaar ben ik daar gevoelig voor want ook die 5000(!) bladzijden heb ik uitgelezen.
Het gegoochel met de tijd is een fascinerend thema in dit boek. Er klopt eigenlijk niets van iets als chronologie, maar het doet je als rationele lezer afvragen wat is tijd eigenlijk. En hoe belangrijk is tijd in onze maatschappij? Goede vragen, geen antwoord, maar dat hoeft ook niet in een boek.
Zoals elders opgemerkt eindigt het boek met een soort van 'zoek het verder zelf maar uit'. De geintroduceerde verhaallijnen worden niet afgehecht, noch die van de ik-figuur met zijn jeugdliefde, noch die met de eigenares van de 'koffiezaak zonder naam'. En ook over de 'stad met zijn onvaste muren' blijft een mist van niet-weten hangen.
Al met al laat het boek veel vragen over, maar dat hoort bij het werk van Murakami. Net als zijn vermogen om de lezer te boeien en te vermaken met zijn prachtige verhalen.