Klaar mee

Begin dit jaar zette ik me aan de uitdaging de "De tandeloze tijd"-cyclus van Van der Heijden (aka A. F. Th, of Adrie) te gaan lezen. Wonend in Geldrop leek me dat een mooie taak. Nu, 2,5 boek, een proloog en een boekenweekgeschenk verder geef ik het op.

Eindeloos meandert het verhaal zich voort. Er lijkt geen enkele vooruitgang of ontwikkeling in te zitten, we volgen de belevenissen van Albert Egberts die overigens volkomen gedateerd zijn, en die maar matig tot niet kunnen boeien. Of die van ene Hennie, zonder dat (mij) duidelijk wordt wat de relatie tussen deze verhaallijnen is. Dat zal nog wel komen, maar dat duurt me allemaal veel te lang. En dan is er ook nog een vage verhaallijn met een Italiaanse priester.

Dat Van der Heijden mooi kan schrijven staat buiten kijf. Maar het mooischrijven lijkt een doel op zich geworden, en is niet meer een techniek, kwaliteit om het verhaal boeiend te houden.

Kortom: ik ben er klaar mee (meer letterlijk dan figuurlijk).