Geslaagde, misschien iets te dikke Bervoets

Als haar geliefde sterft vraagt Jodie zich af hoe goed ze haar Daniel eigenlijk gekend heeft. Het boek beschrijft de uitkomst van Jodie's onderzoek. Ze leert Daniel(le) de Koster van haver tot gort kennen.

Daniel heeft zich haar leven lang ingezet voor 'kenniszoekers', mensen die leiden aan lichamelijke klachten maar geen gehoor vinden bij de medische stand. Vaak laten zij zich afschepen, zich overbluffen door ongeinteresseerde artsen waar zij wegens kennisachterstand geen weerstand tegen hebben. Samen met Jodie heeft zij de stichting Lucille opgezet om deze kenniszoekers te ondersteunen, wat ze heel goed afgaat, maar wat wel irritatie onder artsen geeft. Dit deel van Daniels leven kent ze al goed.
Als uitvloeisel van haar werk voor kenniszoekers gaat Daniel patienten helpen in zaken voor het tuchtrecht, een ontwikkeling waar Jodie niets van wil weten, en waar Daniel haar dan ook niet in betrekt. En voor ze Daniel ontmoette, was de laatste actief in het bestrijden van kwakzalverij. Deze twee periodes kent ze minder goed.
Op deze manier wordt het hele leven van Daniel in chronologische volgorde geschetst. Waarbij uiteraard ook de ontwikkeling van de relatie tussen Jodie en Daniel aan bod komt.

Het boek schetst al met al het verhaal van een interessante persoon die relevant en maatschappelijk relevant werk doet. Maar het schetst ook de mens achter de hulpverlener. Het is daarmee een interessant verhaal, vooral waar het de medische wereld betreft. Waar het de persoonlijke ontwikkelingen betreft begon het boek pas echt te boeien toen Jodie in het leven van Daniel kwam. De ontwikkeling van hun relatie, waarbij ze niet alleen geliefden, maar ook collega's waren, gaf het verhaal de nodige pit die daarvoor een beetje tekort schoot.
Het boek is daarbij doorspekt met typische Bervoets thema's, zoals ziekte en lesbische/homo relaties, er komen bijna geen hetero's in voor, zeker niet waar het de hoofdfiguren betreft. Dat is misschien net zo eenzijdig als een James Bond film, maar stoort absoluut niet. Wel zou het interessant zijn als Bervoets haar geliefde 'ziekte-thematiek' eens los liet.
De schrijfstijl van het boek is geweldig. Bervoets blonk altijd al uit in het toegankelijk maken van haar verhalen, maar doordat de wat extreme kantjes van haar eerder boeken (denk aan de aap-mens kruising in Ivanov, of het surrealisme van 'Welkom in het rijk der zieken'' hier geen rol speelt, valt nog sterker op hoe verfrissend Bervoets manier van schrijven is.

Bervoets brengt een spaningsboog in het boek door de doodsoorzaak van Daniel achter te houden. Wanneer deze uiteindelijk aan de oppervlakte komt is het enerzijds best schokkend, maar ook wel een beetje cliché Welk van de twee gevoelens de overhand heeft zal per persoon verschillen.

Al met al een echte, en geslaagd Bervoets, die misschien wel wat bondiger had gekund, maar een intrigerend verhaal combineert met een maatschappelijk relevant onderwerp.