Weinig uitdagend voor doorgewinterde thrillerlezer

Met de ‘San Diego’-serie introduceert de Amerikaans auteur Karen Rose twee nieuwe hoofdpersonages: rechercheur Kit McKittrick en psycholoog Sam Reeves. In Kwade opzet, het tweede deel in de serie en vertaald door Hans Verbeek, wordt de (romantische) verhaallijn rond Kit en Sam uit het eerste deel, Wrede leugens, voortgezet terwijl ze zich met een nieuwe moordzaak bezig houden. Hoewel de thriller op zichzelf staand te lezen is, is het raadzaam om te beginnen met deel 1 om te voorkomen dat je een stuk voorinformatie mist over de twee hoofdpersonen dat minstens zo belangrijk is als de moordzaak waar ze zich over buigen.

Als Kit haar opwachting maakt bij het Shady Oaks Retirement Village waar een bewoner op brute wijze is vermoord en zijn appartement geplunderd, treft ze ter plekke Sam aan die daar als vrijwilliger aan de slag is. Hoewel ze hem, ondanks haar ontluikende gevoelens, maanden uit de weg is gegaan, is ze genoodzaakt om nu met hem samen te werken. Zijn vertrouwensband met de bewoners in de pensionado community, die liever zo min mogelijk met de politie te maken willen hebben, is van essentieel belang om de moordenaar te pakken te krijgen terwijl de dood verder rondwaart.

Door het verhaal vanuit twee perspectieven te vertellen krijg je vanuit Kit een beeld geschetst van het feitelijke politieonderzoek terwijl je vanuit Sam vooral de persoonlijke omstandigheden en gevoelens van de pensionado’s en het personeel meekrijgt. Vooral zijn interactie met de bewoners is soms ontroerend om te lezen. Ze zijn zich er terdege van bewust dat Shady Oaks hun eindstation is en proberen dat zo comfortabel mogelijk door te brengen. Dementie, lichamelijke ongemakken en de dood maken een natuurlijk onderdeel van het leven daar uit, maar een brute moord is andere koek. Hiermee slaat de angst toe in hun voortkabbelende leven en blijkt de veilige haven waarin ze zich waanden opeens een stuk gevaarlijker. Rose weet het leven en de door de moord veranderende omstandigheden in de ‘pensionado community’ levendig en treffend in een gemakkelijk te lezen toegankelijke schrijfstijl te verwoorden: hechte vriendschappen, maar ook onderlinge stekeligheden/irritaties en afhankelijkheid van personeel dat misschien niet altijd te vertrouwen is. Want zijn alle doden wel natuurlijk, of wordt zo af en toe iemand een handje geholpen?

In Kwade opzet is er naast het oplossen van de moord vooral veel aandacht voor de persoonlijke verhalen van zowel de bewoners als van Kit en Sam. Vooral de karakterontwikkeling en privésituatie van Kit, inclusief het reilen en zeilen bij de McKittricks met alle pleegkinderen, maakt een wezenlijk onderdeel van het verhaal uit. Kits bindingsangst als gevolg van een traumatische pleegzorgverleden is de grootste belemmering om Sam in haar (liefdes)leven toe te laten. Een emotioneel proces van aantrekken en afstoten (een bekende trope in romantische verhalen), brengt de worsteling met haar gevoelens weliswaar goed voor het voetlicht, maar wordt tegelijkertijd bijna tot vervelens toe herhaald. Op een gegeven moment weet je dat als lezer wel en hoop je op meer actie in de jacht naar de dader.
Het zorgt er mede voor dat Rose in dit verhaal bij lange na niet het zinderend spannende niveau van Wrede leugens haalt. De doorgewinterde thrillerlezer laat zich nu ondanks soms verrassende plotwendingen niet door Rose om de tuin leiden en zal de dader al snel in het vizier hebben, waardoor het eindplot allesbehalve verrast. Wat thrillergehalte en nagelbijtende spanning betreft kom je met Kwade opzet niet aan je trekken. Dat gezegd hebbende is het als detective waarin je een brede inkijk in het gevoelsleven en de daarmee gepaarde groei van Kit als personage krijgt, toch wel de moeite van het lezen waard.