Lezersrecensie
Veelbelovend debuut in filmische setting
De Noord-Ierse Niamh Hargan is in het dagelijks leven advocaat en lid van de New York Bar Association. Ze houdt zich voornamelijk bezig met entertainmentrecht, waarbij ze voor vooraanstaande film- en televisieproducers werkt. Het is dus niet zo vreemd dat ze deze voor haar bekende wereld heeft gekozen voor haar debuut Twaalf dagen in mei, dat in het Nederlands is vertaald door Ria de Koning.
De roman speelt zich in een tijdsbestek van twaalf dagen grotendeels af tijdens het Cannes filmfestival waar Lizzy Munro voor de Scottish Film Board onder andere de taak heeft om film- en televisieproducenten enthousiast te maken voor Schotland als decor voor toekomstige producties. Dat ze daar Ciaran Flynn, haar love interest van twaalf jaar geleden tegen het lijf loopt, is dan wel niet helemaal onverwachts - hij is de regisseur van de meest romantische film van het jaar die in Cannes in première gaat - maar ze was hem liever ontlopen zoals ze dat al sinds hun breuk consequent doet. Toen ze indertijd allebei tijdelijk in Frankrijk woonden waren ze de beste vrienden die in dronken buien elkaar gepassioneerd kusten. Een vriendschap die abrupt eindigde door een gebeurtenis die Lizzy Ciaran nog steeds kwalijk neemt. Dat Ciarin haar nu bijna achteloos als slechts ‘iemand die hij van vroeger kent’ wegzet, sterkt Lizzy in haar gevoel dat zij nooit meer is geweest dan iemand die in een dronken bui beschikbaar was. Maar heeft ze daarin wel gelijk? Via flashbacks naar het verleden wordt voor de lezer de reden van de breuk onthuld en dan blijkt dat Ciaran dat toch heel anders heeft ervaren.
Met haar debuut geeft Hargan meteen haar visitekaartje af als (feelgood) auteur met een gedegen verhaalopbouw en tot de verbeelding sprekende gelaagde personages, die zelfs in de korte tijd dat het verhaal zich afspeelt een mooie ontwikkeling doormaken. Haar schrijfstijl is vlot en humorvol, maar ze weet net zo makkelijk geloofwaardige emotie in het verhaal te brengen. Ook aan de sfeertekening valt weinig af te dingen. In de verhaallijn in het verleden is dat tot het moment dat Lizzy met de harde werkelijkheid wordt geconfronteerd en de zeepbel uit elkaar spat, vooral het luchtige gevoel van ‘leven als God in Frankrijk’ vol vrijheid en dromen over een toekomst waarin alles mogelijk is zonder de druk van presteren. In de hedendaagse verhaallijn word je meegenomen in het volwassen leven van de hoofdpersonages van (deels) uitgekomen dromen en de glitter en glamour van het Cannes Film Festival met de sterren op de rode loper en vooral het keiharde werken achter de schermen.
Haran zet Lizzy neer als een zelfbewuste vrouw met humor en zelfspot die de onzekerheid over haar uiterlijk, waar regelmatig op gehint wordt zonder het direct te benoemen, heeft overwonnen en lekker in haar vel zit. Die onzekerheid slaat opnieuw keihard toe als ze Ciaran uit de brand helpt om zijn reputatie te redden als hij beschuldigd wordt van plagiaat, en ze het mikpunt wordt van de roddelpers en de social media die haar in niet mis te verstane bewoordingen bekritiseren terwijl ze zich afvragen wat de meest begeerde vrijgezel van het filmfestival in hemelsnaam in haar ziet. De auteur verwerkt hiermee ‘body shaming’ als overkoepelend thema subtiel in het heden als het verleden. Een ander belangrijk thema is de vergankelijkheid van de roem waar Ciaran van de een op de andere dag mee te maken krijgt en de negatieve kanten van het in de schijnwerpers staan waar Lizzy zonder daarom te vragen de dupe van is.
Natuurlijk is een happy end onvermijdelijk. Het is tenslotte een feelgoodroman. Maar voor het zover is, hebben Ciaran en Lizzy nog genoeg hobbels te overwinnen. Want uiteraard gaat het niet van een leien dakje. Het is een slimme keuze van de auteur om de gebeurtenissen vanuit zowel het perspectief van Ciaran als van Lizzy te schetsen omdat ze hiermee van allebei de innerlijke gevoelens, hun kwetsbaarheid en de verschillende kanten van het verhaal kan beschrijven waardoor je als lezer sympathie kan (blijven) opbrengen voor beide hoofdpersonages.
Al met al is Twaalf dagen in mei een fijn debuut waarmee Hargan de lat voor haar volgende boeken hoog heeft gelegd.
De roman speelt zich in een tijdsbestek van twaalf dagen grotendeels af tijdens het Cannes filmfestival waar Lizzy Munro voor de Scottish Film Board onder andere de taak heeft om film- en televisieproducenten enthousiast te maken voor Schotland als decor voor toekomstige producties. Dat ze daar Ciaran Flynn, haar love interest van twaalf jaar geleden tegen het lijf loopt, is dan wel niet helemaal onverwachts - hij is de regisseur van de meest romantische film van het jaar die in Cannes in première gaat - maar ze was hem liever ontlopen zoals ze dat al sinds hun breuk consequent doet. Toen ze indertijd allebei tijdelijk in Frankrijk woonden waren ze de beste vrienden die in dronken buien elkaar gepassioneerd kusten. Een vriendschap die abrupt eindigde door een gebeurtenis die Lizzy Ciaran nog steeds kwalijk neemt. Dat Ciarin haar nu bijna achteloos als slechts ‘iemand die hij van vroeger kent’ wegzet, sterkt Lizzy in haar gevoel dat zij nooit meer is geweest dan iemand die in een dronken bui beschikbaar was. Maar heeft ze daarin wel gelijk? Via flashbacks naar het verleden wordt voor de lezer de reden van de breuk onthuld en dan blijkt dat Ciaran dat toch heel anders heeft ervaren.
Met haar debuut geeft Hargan meteen haar visitekaartje af als (feelgood) auteur met een gedegen verhaalopbouw en tot de verbeelding sprekende gelaagde personages, die zelfs in de korte tijd dat het verhaal zich afspeelt een mooie ontwikkeling doormaken. Haar schrijfstijl is vlot en humorvol, maar ze weet net zo makkelijk geloofwaardige emotie in het verhaal te brengen. Ook aan de sfeertekening valt weinig af te dingen. In de verhaallijn in het verleden is dat tot het moment dat Lizzy met de harde werkelijkheid wordt geconfronteerd en de zeepbel uit elkaar spat, vooral het luchtige gevoel van ‘leven als God in Frankrijk’ vol vrijheid en dromen over een toekomst waarin alles mogelijk is zonder de druk van presteren. In de hedendaagse verhaallijn word je meegenomen in het volwassen leven van de hoofdpersonages van (deels) uitgekomen dromen en de glitter en glamour van het Cannes Film Festival met de sterren op de rode loper en vooral het keiharde werken achter de schermen.
Haran zet Lizzy neer als een zelfbewuste vrouw met humor en zelfspot die de onzekerheid over haar uiterlijk, waar regelmatig op gehint wordt zonder het direct te benoemen, heeft overwonnen en lekker in haar vel zit. Die onzekerheid slaat opnieuw keihard toe als ze Ciaran uit de brand helpt om zijn reputatie te redden als hij beschuldigd wordt van plagiaat, en ze het mikpunt wordt van de roddelpers en de social media die haar in niet mis te verstane bewoordingen bekritiseren terwijl ze zich afvragen wat de meest begeerde vrijgezel van het filmfestival in hemelsnaam in haar ziet. De auteur verwerkt hiermee ‘body shaming’ als overkoepelend thema subtiel in het heden als het verleden. Een ander belangrijk thema is de vergankelijkheid van de roem waar Ciaran van de een op de andere dag mee te maken krijgt en de negatieve kanten van het in de schijnwerpers staan waar Lizzy zonder daarom te vragen de dupe van is.
Natuurlijk is een happy end onvermijdelijk. Het is tenslotte een feelgoodroman. Maar voor het zover is, hebben Ciaran en Lizzy nog genoeg hobbels te overwinnen. Want uiteraard gaat het niet van een leien dakje. Het is een slimme keuze van de auteur om de gebeurtenissen vanuit zowel het perspectief van Ciaran als van Lizzy te schetsen omdat ze hiermee van allebei de innerlijke gevoelens, hun kwetsbaarheid en de verschillende kanten van het verhaal kan beschrijven waardoor je als lezer sympathie kan (blijven) opbrengen voor beide hoofdpersonages.
Al met al is Twaalf dagen in mei een fijn debuut waarmee Hargan de lat voor haar volgende boeken hoog heeft gelegd.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Helma Koot
Gesponsord
Terwijl Emmy probeert de raadsels op te lossen die door twee verdwenen tienermeisjes zijn achtergelaten, realiseert ze zich dat ze hen nooit écht heeft gekend. Elke tiener heeft geheimen, maar wie zou ervoor willen moorden?
Twee zussen groeien op in de meedogenloos snel veranderende miljoenenstad Singapore met de hoge verwachtingen van hun moeder. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
Een sinister geheim bedreigt de bekendste Amerikaanse presidentsverkiezingen. De erfgenamen van A.C. Porter is de zesde winnaar van de Hebban Thrillerprijs.
