Feelgood vol humor en levensechte personages

Ik kan altijd erg genieten van de schrijfstijl van Tamara Haagmans. Haar personages zijn altijd een beetje onhandig en als je de auteur een beetje volgt via de social media weet je dat ze vaak put uit eigen ervaringen. Toen ik zag dat Met een beetje geluk op KoboPlus stond met als voorlezer Jantine van den Bosch stond het met een druk op de knop in mijn luisterlijst.

Down Under, het pretpark dat hoofdpersoon Nicole erft, is op sterven na dood en is eerder een wat armoedige speeltuin waar een handjevol kinderen komt spelen. Gelukkig heeft Nicole nog een kleine financiële buffer opgebouwd, waardoor ze het in ieder geval tijdelijk kan uitzingen. Ze heeft een eigen bedrijfje waarmee ze feesten organiseert en het pretpark blijkt de ideale locatie te zijn om een paar Halloweenfeesten te geven, voordat ze wellicht definitief de deuren moet sluiten om het park alsnog te verkopen. Die feesten blijken dankzij een You Tube filmpje van een belangrijke influencer een groot succes. Maar dan lijkt een van de gemaskerde figuranten, waarvan ze zeker weet dat ze die niet heeft ingehuurd, haar succes te saboteren. Ze is vastbesloten om hem te ontmaskeren, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ondertussen accepteert ze de hulp van Marc, ondanks dat ze hem totaal niet vertrouwt. Dat Nicole het park heeft geërfd en niet wil verkopen dwarsboomt immers zijn eigen grootse plannen voor het park.

Haagmans heeft een voorkeur voor personages die niet alledaags zijn. Ze zijn altijd wat onhandig, sociaal bewogen en vooral levensecht in hun doen en laten. Haar schrijfstijl leest makkelijk, is beeldend en bevat veel humor. De scène waarmee Nicole in een prachtig lingeriesetje over de satijnen lakens heen glijdt en naast het bed belandt in plaats van dat ze zich sierlijk neervlijt, is ronduit grappig. En zo zijn er nog wel meer scènes waardoor ik met een glimlach op mijn gezicht al luisterend de was stond weg te werken.

De naam van het pretpark, Down Under, heeft een link met Australië (het lievelingsland van haar tante) maar ook een link naar het Down syndroom. Een thema, als je dat zo mag noemen, dat terugkomt in het boek. Het is mooi hoe ze de gevoelens van mensen met het Down syndroom beschrijft: hoe ze zich altijd anders voelen en hoe mensen met ze omgegaan. Ook Nicole maakt zich daar schuldig aan in haar omgang met een van de medewerksters die het Down syndroom heeft. Dat is direct een eye-opener en doet je zelf ook even nadenken over je eigen houding en manier van praten. Je kunt helemaal begrijpen hoe fijn het moet voelen als ze zich achter een masker kunnen verstoppen en voor 'vol' worden aangezien. Door Nicole hierin inzicht te geven laat de auteur haar een ontwikkeling doormaken. Dat geldt minder voor de andere personages, maar dat is voor hun rol in het verhaal ook niet echt nodig.

Dat Haagmans ook nu weer uit eigen ervaring put is duidelijk. Ze is net als Nicole en Marc een grote fan van de tv-serie Friends en lepelt in het verhaal leuke weetjes over de serie op. Aardbeienland, het park dat Nicole en Marc in het boek bezoeken, bestaat echt en is voor research door Haagmans en haar man bezocht. Ik weet niet of de hilarische scène in het boek over de kroning van de Aardbeienkoning en -koningin uit eigen ervaring is, maar het zou zo maar kunnen. Dat ze dol is op Halloween blijkt uit de meest geweldige en vooral griezelige schmink waarmee ze figureert op feesten (volg haar op Instagram en je zult versteld staan!).

Ik heb me weer prima vermaakt met deze heerlijke feelgood die plezierig wordt voorgelezen door Van den Bosch. Voorspelbaar? Ja, het happy end is dat zeker, maar tot het zover is gebeuren er genoeg verrassende en onverwachte dingen die met humor beschreven zijn en worden ook wat serieuzere zaken niet vergeten.