Lezersrecensie
Chapeau voor meeslepend verhaal in originele setting
In Atmosphere neemt Taylor Jenkins Read je mee terug in de tijd naar begin jaren ’80 van de vorige eeuw waar het NASA Space Shuttle Project in volle gang is. Het tekent het schrijftalent van Jenkins Read dat ze vanaf de eerste pagina direct de aandacht van de lezer weet te vangen en vast te houden als ze haar hoofdpersoon Joan Goodwin introduceert op een cruciaal moment in haar leven. Het is eind 1984 als er tijdens vlucht STS-LR9, de derde missie van de spaceshuttle Navigator, iets faliekant mis gaat en het leven van de bemanning, waaronder Joans hartsvriendin Vanessa, op het spel staat. In haar functie van CAPCOM is zij de enige die rechtstreeks met de shuttlebemanning praat, en ze moet al haar persoonlijke gevoelens opzij zetten om de shuttle weer veilig aan de grond te krijgen. Terwijl je op het puntje van je stoel zit, neemt Jenkins Read een stap terug in de tijd en begint ze het verhaal gestaag op te bouwen naar de crisis waar de roman mee begon.
Het is 1980 als Joan reageert op de advertentie waarin NASA vrouwelijke wetenschappers zoekt voor een astronautentraining. Als professor astronomie voldoet ze aan de criteria en na een zware selectieprocedure wordt ze toegelaten. Haar droom om zich daadwerkelijk tussen de sterren te begeven is nog nooit zo dichtbij is geweest.
Het is een boeiende en interessante verhaallijn die een intiem kijkje achter de schermen van NASA en het ruimteprogramma geeft. Een verrassende setting waarbinnen de auteur een avontuurlijk en spannend beeld schetst van wat een astronautentraining inhoudt en wat er allemaal bij een missie komt kijken. Tegelijkertijd schroomt ze niet om problemen waar je als vrouw in een mannenwereld tegenaan loopt voor het voetlicht te brengen.
De kwetsbaarheid van de vrouwen en de spagaat waarin ze soms verkeren wordt onomwonden en pijnlijk duidelijk door Jenkins Read verwoord. Om binnen NASA als ‘one of the boys’ geaccepteerd te worden, moet je je als vrouw extra bewijzen, niet alleen fysiek en mentaal, maar ook door mee te lachen met seksueel getinte grappen en vrouwonvriendelijke opmerkingen naast je neer te leggen. Het tekent de persoonlijkheid van Joan, die daar zichtbaar moeite mee heeft en haar collega’s daarop aanspreekt. Iets wat haar niet in dank wordt afgenomen. Als vrouw kan je je geen enkele misstap, zowel op het persoonlijke als professionele vlak, veroorloven. Desondanks zorgt de geïsoleerde omgeving van de training en de noodzaak om volledig op elkaar te kunnen vertrouwen tijdens een missie, voor innige en onverwachte vriendschappen waarin Joan een passie en liefde ontdekt die ze nooit voor mogelijk had gehouden.
Minstens zo interessant is het privéleven van Joan dat als een rode draad door het verhaal loopt. Als een tweede moeder bekommert ze zich om haar nichtje Frances, voor wie ze alles uit haar handen laat vallen als ze haar nodig heeft. Iets waar haar egocentrische zusje maar altijd te graag misbruik van maakt. Gevoelvol en geloofwaardig door Jenkins Read beschreven en geeft net dat beetje extra emotionele lading dat het verhaal nog indringer maakt.
Zoals we van Jenkins Read gewend zijn is er niets af te dingen aan haar soepele schrijfstijl: beeldend, gemakkelijk te lezen met geloofwaardige, levendige dialogen die de diverse personages die hun opwachting in het verhaal maken karakteriseren. De auteur is er uitstekend in geslaagd om van Joan met haar angsten, twijfels en (verboden) liefdesgevoelens een gelaagd en levensecht personage te maken. Verder is het de auteur toevertrouwd dat ze ook de voor het verhaal belangrijke nevenpersonages goed uitwerkt, waardoor ze veel meer zijn dan louter figurant in het leven van de hoofdpersoon.
Het zorgt ervoor dat je meeleeft met alle gebeurtenissen die leiden naar het eindplot waarin je antwoord krijgt op de vraag waar het boek mee begon en je te weten komt of vlucht STS-LR9 met zijn bemanning weer veilig op aarde is teruggekeerd.
Jenkins Read is er met Atmosphere, in de vertaling van Arwin van der Zwan en Marlies Weyergang, wederom in geslaagd om een meeslepend verhaal in een originele setting met tot de verbeelding sprekende personages af te leveren. Chapeau!
Het is 1980 als Joan reageert op de advertentie waarin NASA vrouwelijke wetenschappers zoekt voor een astronautentraining. Als professor astronomie voldoet ze aan de criteria en na een zware selectieprocedure wordt ze toegelaten. Haar droom om zich daadwerkelijk tussen de sterren te begeven is nog nooit zo dichtbij is geweest.
Het is een boeiende en interessante verhaallijn die een intiem kijkje achter de schermen van NASA en het ruimteprogramma geeft. Een verrassende setting waarbinnen de auteur een avontuurlijk en spannend beeld schetst van wat een astronautentraining inhoudt en wat er allemaal bij een missie komt kijken. Tegelijkertijd schroomt ze niet om problemen waar je als vrouw in een mannenwereld tegenaan loopt voor het voetlicht te brengen.
De kwetsbaarheid van de vrouwen en de spagaat waarin ze soms verkeren wordt onomwonden en pijnlijk duidelijk door Jenkins Read verwoord. Om binnen NASA als ‘one of the boys’ geaccepteerd te worden, moet je je als vrouw extra bewijzen, niet alleen fysiek en mentaal, maar ook door mee te lachen met seksueel getinte grappen en vrouwonvriendelijke opmerkingen naast je neer te leggen. Het tekent de persoonlijkheid van Joan, die daar zichtbaar moeite mee heeft en haar collega’s daarop aanspreekt. Iets wat haar niet in dank wordt afgenomen. Als vrouw kan je je geen enkele misstap, zowel op het persoonlijke als professionele vlak, veroorloven. Desondanks zorgt de geïsoleerde omgeving van de training en de noodzaak om volledig op elkaar te kunnen vertrouwen tijdens een missie, voor innige en onverwachte vriendschappen waarin Joan een passie en liefde ontdekt die ze nooit voor mogelijk had gehouden.
Minstens zo interessant is het privéleven van Joan dat als een rode draad door het verhaal loopt. Als een tweede moeder bekommert ze zich om haar nichtje Frances, voor wie ze alles uit haar handen laat vallen als ze haar nodig heeft. Iets waar haar egocentrische zusje maar altijd te graag misbruik van maakt. Gevoelvol en geloofwaardig door Jenkins Read beschreven en geeft net dat beetje extra emotionele lading dat het verhaal nog indringer maakt.
Zoals we van Jenkins Read gewend zijn is er niets af te dingen aan haar soepele schrijfstijl: beeldend, gemakkelijk te lezen met geloofwaardige, levendige dialogen die de diverse personages die hun opwachting in het verhaal maken karakteriseren. De auteur is er uitstekend in geslaagd om van Joan met haar angsten, twijfels en (verboden) liefdesgevoelens een gelaagd en levensecht personage te maken. Verder is het de auteur toevertrouwd dat ze ook de voor het verhaal belangrijke nevenpersonages goed uitwerkt, waardoor ze veel meer zijn dan louter figurant in het leven van de hoofdpersoon.
Het zorgt ervoor dat je meeleeft met alle gebeurtenissen die leiden naar het eindplot waarin je antwoord krijgt op de vraag waar het boek mee begon en je te weten komt of vlucht STS-LR9 met zijn bemanning weer veilig op aarde is teruggekeerd.
Jenkins Read is er met Atmosphere, in de vertaling van Arwin van der Zwan en Marlies Weyergang, wederom in geslaagd om een meeslepend verhaal in een originele setting met tot de verbeelding sprekende personages af te leveren. Chapeau!
1
Reageer op deze recensie
