Prachtig sluitstuk van een heerlijke trilogie

Nadat ik het tweede boek had dichtgeslagen, dook ik direct L’amour aan de Côte d’Azur, het derde deel van de ‘Bestemming Parijs’-serie van Mirjam Mieserius in, blij dat ik nog geen afscheid van de drie vriendinnen hoefde te nemen. We zijn weer wat verder in de tijd en de drie vriendinnen vertrekken richting de Côte d'Azur waar de vader van Sofia in het huwelijk treedt. In dit deel is de aandacht meer op Lizzy gericht. Ik moet zeggen: ze is langzamerhand mijn favoriet geworden. Ze maakt zo'n mooie ontwikkeling door en ik moest af en toe bijna een traantje wegpinken met alles wat ze voor haar kiezen krijgt. Natuurlijk heeft ze het er zelf wel een beetje naar gemaakt, maar de manier waarop ze door haar familie aan de kant wordt geschoven is ronduit schrijnend. Het is erg mooi om te lezen hoe ze haar leven weer oppakt en zich ontwikkelt tot een sterke, onafhankelijke vrouw die uiteindelijk voor de grootste uitdaging van haar leven komt te staan.

Maar Mieserius vergeet ook Sofia niet. Na haar breuk met Jean-Luc (eindelijk!!) komt de wat arrogante chef Alexandre op haar pad. Nou, die verdient bij mij ook niet direct de sympathieprijs. Maar Sofia denkt daar duidelijk anders over.
En als je denkt dat je alles gehad hebt, komt opeens Chloe's moeder weer haar opwachting maken met een verontrustend bericht.

Het is knap hoe Mieserius opnieuw diepere lagen in de personages brengt met hun sympathieke maar ook mindere aardige kanten, waardoor je ze soms wel achter het behang zou willen plakken en op andere momenten juist zou willen knuffelen. Ook nu voegt de auteur weer wat zwaardere thema's toe waardoor het verhaal alles behalve een suikerzoete feelgood is. En dan rest me alleen nog om definitief afscheid van de drie vriendinnen te nemen. Het is een prachtige afsluiting van de trilogie waarin alles op zijn plek valt, iedereen hopelijk nog lang en gelukkig zal leven en je (hoe is het mogelijk?) zelfs Chloe's moeder nog aardig gaat vinden.

De auteur trekt je vanaf het eerste deel met haar toegankelijke, soepele schrijfstijl moeiteloos het leven van de drie vriendinnen in. Ze voelen als echte mensen van vlees en bloed met al hun (on)hebbelijkheden en hun eigen geluid. Elk deel voegt iets toe aan de persoonlijkheid van de vrouwen, waardoor ze zich verder ontwikkelen en diepere lagen worden blootgelegd. Ondanks dat het feelgood is en blijft, maken zwaardere thema's als rouw, verslaving en giftige jaloezie onderdeel van de verhalen uit. Dat de auteur Parijs en Frankrijk op haar duimpje kent, komt terug in de levendige beschrijving van de locaties en het Franse leven waardoor ik me in mijn achtertuin met een glaasje wijn, stokbroodje Franse kaas en als toetje een heerlijke macaron helemaal in Franse sferen voelde. Ik heb ervan genoten!