Liefde overwint trauma’s en depressie

Met De zachtheid van een kreeft brak Laure Manel internationaal door. Deze roman is nu in de Nederlandse vertaling van Janine Cathala-Vette in Nederland uitgebracht.

Het verhaal wordt afwisselend vanuit de twee hoofdpersonen verteld, waarbij ze om en en om een hoofdstuk voor hun rekening nemen. De eerste die aan het woord komt is François, de directeur van een manege in Bretagne. Tijdens een ritje op het strand treft hij een jonge vrouw aan die bewusteloos aan de voet van een rots ligt. In plaats van de hulpdiensten te bellen, besluit hij haar mee naar huis te nemen en haar te verzorgen. Als hij de volgende dag wakker wordt, blijkt de vreemdelinge in goede gezondheid te verkeren. Alleen: ze wil niet praten. Het enige dat ze prijsgeeft is haar naam: Elsa. Meer informatie geeft ze haar redder niet. Omdat het tweede perspectief van Elsa is en je als lezer een intiem kijkje in haar gedachten krijgt, ondek je al snel dat ze worstelt met een groot trauma dat haar tot in het diepst van haar ziel heeft geraakt. Desondanks blijf je samen met François in het ongewisse over de reden van het trauma. Maar ook verstokte vrijgezel François heeft het nodige meegemaakt, zonder dat het met zoveel woorden wordt benoemd.

Manel heeft gekozen voor een trage opbouw van het verhaal waarbij de nadruk op het trauma van Elsa ligt en die van François wat onderbelicht blijft. Ze dompelt je in het begin onder in Elsa’s depressieve gedachten, zonder dat je veel wijzer wordt van wat er zich precies in haar leven heeft afgespeeld. Elsa is blij met de veilige haven die François haar biedt en hij haar alle ruimte en tijd geeft om hem te gaan vertrouwen. Menig ander zou op een gegeven moment wellicht zijn geduld verliezen. Dat stadium bereikte ik als lezer in ieder geval op een gegeven moment wel als er weinig schot in haar helingsproces zit.

Ondanks dat de personages meer dan genoeg voor hun kiezen hebben gekregen, blijven ze redelijk vlak en eenzijdig. Elsa lijkt vooral te bestaan uit haar depressie en François is op zijn beurt vooral bezig met zijn bezorgdheid om Elsa. Toch zijn ze interessant genoeg om je aandacht vast te blijven houden terwijl je deelgenoot bent van de langzaam ontstane wederzijdse aantrekkingskracht terwijl ze hun trauma’s voorzichtig achter zich durven te laten. Je gunt ze in ieder geval het geluk dat ze allebei verdienen.

Manels soepele schrijfstijl leest gemakkelijk. De vaak simpele bewoordingen worden afgewisseld met verrassend poëtisch taalgebruik wat bij elkaar voor een aangename leeservaring zorgt.
Hoewel Manel een aantal pittige thema’s in het verhaal heeft verwerkt, brengt ze naar het einde toe voldoende luchtigheid in het verhaal waardoor de balans mooi in evenwicht blijft. Het bijna feelgoodwaaardige happy end zorgt ervoor dat je het boek met een blij gemoed kunt dichtslaan.