Van een kalligrafische schoonheid

Met Het Jachtgeweer werpt uitgeverij Bananafish ons een pareltje uit de Japanse literatuur in de schoot. Yasushi Inoue werkte Het Jachtgeweeruit als een raamvertelling voor een brievennovelle.

Een dichter ontvangt naar aanleiding van een door hem gepubliceerd gedicht een brief van een zekere Josuke Misugi. Deze briefschrijver meent zich immers herkend te hebben in het personage uit het gedicht. Dat hij als muze mocht dienen voor een gedicht greep Josuke zodanig aan dat hij besloot om de dichter te contacteren. Bovendien bezorgt hij de dichter ook drie brieven die hij onlangs van evenveel vrouwen had ontvangen. Ook deze brieven hadden hem danig van zijn melk gebracht. Josuke wil dat hij ze leest. Nadat de dichter dit, samen met de lezer, heeft gedaan, weet hij er echter niet zo veel mee aan te vangen. Hoogstens verschaffen de brieven hem meer inzicht in de gemoedsgesteldheid van de briefschrijver, alias het personage uit zijn gedicht … Hoe het ook zij, de lezer weet ondertussen al lang dat deze novelle niet over Misugi gaat en nog minder over de dichter zoals aan het begin te verwachten viel. Het zijn de drie vrouwen die centraal staan in Het Jachtgeweer. Zo neemt Inoue de lezer al een eerste keer bij de neus. Dat zal hij nog een tweede, derde en vierde keer doen, want in elke brief komt voor Josuke (en de lezer) een duiveltje uit een doosje.

De eerste brief is van Shoko, het nichtje van Josuke. In haar brief rouwt ze om haar pas overleden moeder. Ze bekent echter ook aan haar oom dat ze op de hoogte is van de affaire die hij met haar moeder heeft gehad en dat verandert de kijk op haar ‘geliefde’ oom niet zo’n klein beetje …
In de tweede brief is Midori, de bedrogen echtgenote van Josuke, aan het woord. Net als bij Shoko blijkt ook hier haarscherp hoezeer zijn buitenechtelijke verhouding Midori emotioneel van hem heeft verwijderd.
Ten slotte ontvangt Josuke een postume brief van zijn minares Saiko waaruit blijkt dat het haar al die tijd uiteindelijk toch niet echt om hem te doen was geweest …

Moet het nog gezegd dat Josuke’s leven na het lezen van deze brieven net zo uitgedroogd is als de witte, droge rivierbedding in het gedicht waarin hij figureert? Een symbolischer ruimte had de dichter niet kunnen schetsen.

De keuze voor het vertellende-ik-standpunt verleent het verhaal een authentieke toon die vanaf zin één iets onheilspellends inhoudt. “Ik had een gedicht geplaatst in het meest recente nummer van Vrienden van de Jacht, een dun tijdschrift dat het orgaan is van de Japanse Jagersvereniging.”Inoue weet deze ingehouden spanning ook in de brieven aan te houden, al brengt elke schrijfster die met haar eigen stem.
Yasushi Inoue tekent zijn personages met de scherpe haarlijn van een kalligrafiepen. Met elk geschreven woord roept hij er tien denkbeeldige op. Deze uitgepuurde vertelstijl zorgt er samen met de gebalde constructie van de brievennovelle voor dat Inoue veel vertelt met weinig woorden. Het zijn de brieven die zijn verhaal vertellen en hun onderlinge samenhang, waarvan de afzonderlijke briefschrijfsters niet eens weet hadden, zijn het cement van Josuke’s drama. In de eenvoud toont zich de meester.