Het wordt nog spectaculairder. Beloofd.

Het wordt spectaculair. Beloofd. Er zijn titels die minder verwachtingen scheppen. Zita Theunynck gaat met haar debuutroman deze uitdaging echter moedig aan. En hoe! De inhoud, de toon en Theunyncks stijl maken er alvast een spectaculaire leeservaring van.

Thematisch schiet de auteur mooi raak: de onmogelijke liefde tussen Leonard en Anna zet de spanningsboog meteen strak. Waarom Anna Leonards liefde niet kan of wil beantwoorden, blijft voor de lezer een gissen. Dat het wellicht te maken heeft met het vroege overlijden van Anna’s mama, laat zich raden. Maar het plaatje is groter … Zita Theunynck weet het mysterie keurig tot aan het einde aan te houden om het dan - op vrij verrassende wijze - te ontsluieren. Uniek vind ik verder ook het subthema: loskomen van de ouders als variante op het coming of age thema. Zowel Leonard als Anna hebben het best wel moeilijk om hun ouders (en hun jeugd?) te moeten loslaten. Voor veel jongvolwassen lezers, die de cultuurpuberteit net hebben afgesloten, wellicht een zeer herkenbaar gegeven.

De toon van het boek is weergaloos ontroerend en melancholisch en voor stijl verdient Zita Theunynck een onderscheiding. De vraag of de schrijfstijl het resultaat is van aangeboren talent of van jarenlange ervaring als copywriter, lijkt me irrelevant. Wellicht is precies het gegeven dat Zita Theunynck copywriter is bij het schrijven van een roman eerder een vloek dan een zegen . Zita Theunynck zal best wel aan haar boek geschaafd hebben, maar het lijkt me niet zo dat dit debuut enkel het resultaat van taalkundig vakmanschap is. Voor literatuur is 1+1 immers 3 en dat lijkt me voor Het wordt spectaculair. Beloofd zeker het geval.

En dan is er nog de uitgekiene opbouw die het verhaal best wel een extra dimensie geeft. Theunynck laat deze liefdesgeschiedenis (die er geen is) beginnen op 5 oktober, meteen het slot van het verhaal: wanneer het te laat is, wanneer alles voorbij is. Maar dat moet de lezer dan nog allemaal achterhalen. Daarna volgen 23 liefdesbrieven van Leonard aan Anna (die hij echter nooit verstuurde). De brieven verwijzen naar wat ze samen in hun korte vriendschap, relatie (of ‘iets wat daar tussen zweeft’) hebben meegemaakt, maar ook nu laat Theunynck in het midden wat er achter die woorden schuilt. Slim, want zo krijgt de lezer al een inkijkje in hun knipperlichtrelatie waarvan je meteen voorvoelt dat het niet zal mogen zijn (geen spoileralert).
Vervolgens lezen we het zogenaamd eigenlijke verhaal: Leonards relaas over de drie maanden en vijf dagen voorafgaand aan 5 vijf oktober. Cupido treft Leonard op 1 juli los in het hart, in de supermarkt, terwijl hij toekijkt - zijn maxi-doos inlegkruisjes netjes achter het beurtbalkje op de band - hoe Anna haar inkopen afrekent (waarom Leonard inlegkruisjes koopt, blijft helaas onopgehelderd). 97 dagen later valt het doek dramatisch.
Maar net dan wordt het zo mogelijk nog boeiender. Diezelfde 97 dagen en 240 bladzijden later wisselt Zita Theunycnk het vertelstandpunt van Leonard in voor dat van Anna. En eindelijk, eindelijk krijgt de lezer de ware - en best verrassende - toedracht van zoveel kleine mysterietjes die verklaart waarom het niet mocht zijn tussen Anna en Leonard ...
“Het is het verhaal van twee mensen. Het is een liefdesverhaal. En het is er geen.” Raker dan deze omschrijving op de flaptekst, kun je het niet bedenken.

Halfweg mei las ik deze tweet: “Zita Theunynck. Onthoud deze naam.” Dat deed ik, koos enige tijd later haar debuutroman uit de leesstapel en zeg het nu met overtuiging voort: “Onthoud deze naam, want Zita Theunynck schreef niet alleen een spectaculair debuut, ze schreef haar eerste roman in een hele mooie reeks. Het wordt nog spectaculairder. Beloofd.”