Het kleine onbekende vrouwtje.

'Daar ligt ze, dat kleine onbekende vrouwtje'.

Als Nel, de moeder van Nico Dijkshoorn, is overleden, komt deze zin bij Nico naar boven.
Hoe goed kende Nico zijn moeder eigenlijk?
'Was ze wel gelukkig?", "Wat ging er in haar om?' Dit zijn enkele vragen die Nico zich stelt na haar dood. Echt met haar gepraat heeft hij nooit, hij had het meestal over zichzelf.
Bij de pogingen van Nico in dit boek, om de vraag te beantwoorden of en wanneer zijn moeder ooit gelukkig was, komen er slechts enkele momenten naar voren, die Nico zich herinnert als haar geluksmomenten. Het feit dat Nico al erg jong uit huis is gegaan, heeft ervoor gezorgd dat hij een aantal zaken in familieverband heeft gemist en dat heeft zijn oordeel dat moeder niet gelukkig was, nog versterkt.
Als moeder in een verzorgingshuis terecht komt, neemt Nico nog meer afstand van haar.
Als hij echter op enig moment zelf wordt getroffen door gezondheidsproblemen, komt hij in een situatie terecht die erg veel lijkt op de toestand van moeder Nel aan het begin van het verhaal en beseft hij dat zijn oordeel over zijn moeder (en ook over zijn vader Klaas) soms te hard was. Nico neemt zich voor om het met zijn eigen kinderen anders aan te pakken.

Het boek geeft een inkijk in het leven van Klaas en Nel, gezien door de ogen van de oudste zoon Nico, die nogal wat kritiek heeft op hoe het er in het gezin aan toe ging. Een groot gedeelte van het boek gaat echter over Nico zelf en zijn drukke (interessante?) leven en ook over de gezondheidsproblemen die hij ervaart. Voor een verhaal dat bedoeld is om het leven van een moeder te beschrijven, vind ik de beschrijvingen over Nico's eigen beslommeringen, te uitgebreid; dat had wat minder gekund. Nico laat met dit boek wel zien aan de lezer, dat hij het nog steeds graag over zich zelf heeft, maar ook dat je er niet aan ontkomt dat je leven uiteindelijk toch gaat lijken op dat van je ouders.