De kinderen van Villa Emma

In de aangrijpende roman De kinderen van Villa Emma van Ivan Sciapeconi stapt de jonge Natan in 1942 met veertig andere Joodse kinderen uit de trein op het kleine station van Nonantola, Italië. Allemaal zijn ze op de vlucht geslagen voor de nazi’s, een tocht die hen langs Hamburg, Wenen en Ljubljana leidde. In het Italiaanse dorpje worden ze opgevangen in een verlaten villa en eindelijk lijkt het erop dat het ergste voorbij is. Hier zijn geen getto’s, geen gele sterren, geen nachtelijke razzia’s... Maar toch is Natan niet zo makkelijk overtuigd. De herinnering aan zijn vader, die uit huis werd gehaald door de nazi’s, staat in zijn geheugen gegrift. Bovendien mist hij zijn moeder en broertje, die hij achter moest laten. Natan probeert sterk te zijn en er het beste van te maken.

Dit boek is gebaseerd op waargebeurde verhalen. Het verhaal van Natan is echt heel aangrijpend en je wil heel graag verder lezen en hoopt dat alles goedkomt met de kinderen.

De schrijfstijl vond ik in het begin erg wennen. Het boek is geschreven vanuit het perspectief van Natan met hier en daar flashbacks naar zijn vroegere leven en herinneringen. Doordat je in het hoofd van Natan zit, maak je soms hele rare sprongen of lijkt het alsof de zinnen niet kloppen en er delen van het verhaal worden herhaald of gemist.
Eens je je hebt aangepast aan de schrijfstijl, leest het boek wel erg vlot en wil je graag het einde weten.

Het verhaal is een ontzettend mooi en waardevol verhaal uit een afgrijselijke periode. Ik vind dat iedereen toch zeker een aantal boeken (en zeker dit boek) over die periode moet lezen o mniet te vergeten hoe afschuwelijk die tijd was.