Lezersrecensie
Mist verdieping
De Weg naar Huis gaat over een militair gezin in Amerika. Jolene is piloot en haar man Michael is advocaat. Samen hebben ze twee dochters: Betsy, een nukkige tiener, en Lulu een blije kleuter. Jolene doet altijd haar best om de perfecte moeder en echtgenote te zijn, maar ondanks alles zijn ze niet gelukkig. Michael is niet blij met Jolene haar militaire baan en na de dood van zijn vader begint hun huwelijk scheuren te vertonen. Kort na een stevige ruzie tussen hen wordt Jolene uitgezonden naar Irak waar dingen gebeuren die de rest van hun leven beïnvloeden.
Waar ik Kristin Hannah normaal juist heel erg sterk vind in het uitdiepen van haar karakters en omgevingen, vind ik haar in dit boek heel erg aan de oppervlakte blijven. De relatie tussen Jolene die alles goed doet en haar man die nergens iets van snapt, de beste vriendin die haar wél altijd begrijpt, de eeuwig dwarse puber en de brabbelende kleuter: het voelde een beetje geforceerd en het miste verdieping. Ik las het, maar ik voelde het gewoon niet.
Zeker na ‘De Vergeten Vrouwen’, wat zo extreem gedetailleerd en realistisch beschreven was en deels dezelfde thema’s beslaat, las dit als een veel vlakker en clichématiger verhaal. De situatie in Irak vond ik zeer summier beschreven, als daar dieper op in was gegaan, had het vervolg me misschien ook meer aangegrepen. Het voelde ook een beetje ongeloofwaardig dat Michael een rechtszaak nodig had om de vrouw met wie hij al tig jaar samen was echt te leren kennen.
Al met al vond ik het niet slecht, maar ik vind dat je goed kunt merken dat dit al een ouder boek is van Hannah en dat haar schrijfstijl sindsdien vele malen beter is geworden. Haar recentere boeken kon ik nauwelijks wegleggen en sloeg ik met een traantje dicht. Omdat het zo aangrijpend was geschreven én omdat ik een beetje verdrietig was dat het uit was.
Bij dit boek had ik dat gevoel jammer genoeg totaal niet.
Waar ik Kristin Hannah normaal juist heel erg sterk vind in het uitdiepen van haar karakters en omgevingen, vind ik haar in dit boek heel erg aan de oppervlakte blijven. De relatie tussen Jolene die alles goed doet en haar man die nergens iets van snapt, de beste vriendin die haar wél altijd begrijpt, de eeuwig dwarse puber en de brabbelende kleuter: het voelde een beetje geforceerd en het miste verdieping. Ik las het, maar ik voelde het gewoon niet.
Zeker na ‘De Vergeten Vrouwen’, wat zo extreem gedetailleerd en realistisch beschreven was en deels dezelfde thema’s beslaat, las dit als een veel vlakker en clichématiger verhaal. De situatie in Irak vond ik zeer summier beschreven, als daar dieper op in was gegaan, had het vervolg me misschien ook meer aangegrepen. Het voelde ook een beetje ongeloofwaardig dat Michael een rechtszaak nodig had om de vrouw met wie hij al tig jaar samen was echt te leren kennen.
Al met al vond ik het niet slecht, maar ik vind dat je goed kunt merken dat dit al een ouder boek is van Hannah en dat haar schrijfstijl sindsdien vele malen beter is geworden. Haar recentere boeken kon ik nauwelijks wegleggen en sloeg ik met een traantje dicht. Omdat het zo aangrijpend was geschreven én omdat ik een beetje verdrietig was dat het uit was.
Bij dit boek had ik dat gevoel jammer genoeg totaal niet.
3
5
Reageer op deze recensie