Het is alleen maar alles

In Bjornstad beschrijft Backman het leven van een dorpje wat eigenlijk nauwelijks het benoemen waard is. Er zijn elk jaar minder winkels, minder banen en minder dingen te beleven. Het enige dat het dorp de moeite waard maakt en potentieel opnieuw op de kaart kan zetten is het ijshockey. We duiken in het leven van en rond het hockeyteam: de dingen die de spelers opofferen, de spanningen in de kleedkamer, de rivaliteit, zowel tussen spelers als coaches. Het geweld, de hechte vriendschappen, de feestjes, en de keiharde druk op de sterspeler die alleen maar wil winnen. De hele stad kijkt naar het team alsof het hun laatste hoop is om er weer bovenop te komen.

Backman laat zien wat er speelt bij de families van de spelers, bij ondernemers die de club financieel ondersteunen en andere mensen in het dorp die op allerlei manieren betrokken zijn. Hij maakt duidelijk wat er kan misgaan als jonge sporters als helden worden gezien, terwijl ze daar emotioneel eigenlijk niet mee om kunnen gaan.

“Je kunt niet wonen in deze stad, je kunt er alleen overleven.”

Hoewel het dus lijkt of dit boek over ijshockey gaat, gaat het over zoveel meer. Over het verlies van een kind en erna nooit meer onbezorgd gelukkig kunnen zijn. Over de kinderen die die onzichtbare last moeten dragen. Over verwachtingen, verplichtingen, geld, status, afkomst, geaardheid, loyaliteit. Over wat je door de vingers ziet in het belang van de prijs, wat je principes waard zijn. Dat het kan lijken of je alles hebt, terwijl je het eenzaamste wezen op aarde bent. Hoe karakter het uiteindelijk altijd wint van geld en status.

Subtiel en ongemerkt glijdt het ene beladen thema na het andere als een puck over het ijs het boek in. Er kwamen zo veel mooie teksten, grappige opmerkingen en kwetsbare scenario’s voorbij dat ik compleet werd geabsorbeerd door Björnstad. De gedetailleerde beschrijvingen over de omgeving, waar iemand woont en wat dat over zijn status zegt, het donker, de kou, de rake zinnen.

“Voor mij is cultuur net zo veel wat we stimuleren als wat we tolereren”
David vroeg wat hij daarmee bedoelde en Sune antwoordde: “Dat de meeste mensen die alleen maar doen wat we tegen hen zeggen. Ze doen waar we hen mee weg laten komen”

Dit boek laat je alles voelen. Bewondering, machteloosheid, herkenning, blijdschap, angst, bezorgdheid, verdriet, pijn. Je voelt de pijn van het volwassen worden onder de vleugels van de mensen voor wie die tijd allang voorbij is. Maar ook de kracht en het lef van die mensen die het verschil willen en kunnen maken. De jonge, onbegrepen volwassenen die slachtoffer worden van de keuzes van anderen, die je van de pagina’s wilt peuteren en in je armen wilt houden tot alles weer goed is. En dan Ramona. Die knorrige, whiskey verslaafde met een hart van goud.

"Deze stad weet niet altijd het verschil tussen goed en fout. Dat geef ik toe. Maar we kennen wel het verschil tussen goed en kwaad."

Wat een boek. Ik heb gelachen, gehuild en genoten en tenslotte gebaald dat ie zo snel uit was.

Dus nu met gierende banden naar de boekhandel voor deel 2.