Te weinig verdieping om echt te ontroeren

Het is 2013 als, de door een burn-out getroffen, Kyra maatje wordt van de hoogbejaarde Gijs Zijlstra. Er ontstaat al snel een bijzondere band en Gijs neemt Kyra in vertrouwen over zijn aangrijpende verleden met zijn verboden liefde Rachel, een Joodse vrouw met wie hij ten tijde van de Tweede Wereldoorlog een relatie kreeg.

Wat volgt is een zoektocht naar de waarheid over het leven van Gijs en Rachel toen, en de gevolgen daarvan in het heden. De schrijfster weet historische details over het leven van Joden in Amsterdam mooi door het verhaal heen te verwerken en het verspringen tussen korte hoofdstukken in heden en verleden prikkelt tot doorlezen. Maar ondanks het beladen thema en het potentieel voor een aangrijpend oorlogsverhaal, wist dit boek me helaas niet echt te pakken.

De schrijfstijl is toegankelijk, maar soms wat té simplistisch: de linkjes naar de oorlog van de mensen in Kyra haar leven, het voorspelbare (en zo nu en dan erg toevallige) verloop van Rachel haar leven. Met name de eerste helft kabbelt het een beetje en voelt het bij vlagen traag – halverwege het boek heb je eigenlijk nog weinig gelezen dat niet al op de achterflap staat. Daarnaast worden heel veel emoties en gedachten beschreven en benoemd, terwijl soms iets meer show en iets minder tell zou helpen om het wat authentieker te maken.

Waar het deel over Kyra en meneer Zijlstra zeer uitvoerig wordt besproken, vond ik het gedeelte over het verleden vrij oppervlakkig blijven. Dat had veel gedetailleerder mogen worden uitgewerkt om echt te voelen in wat voor beklemmende en afgrijselijke situatie Rachel zich bevond. Het hoeft geen opeenstapeling van ellende te worden, maar het las zo nu en dan meer als een liefdesverhaal in tijden van oorlog dan als een echte oorlogsroman. Misschien heb ik te veel (heftigere) oorlogsromans gelezen om echt van dit boek onder de indruk te zijn, maar na alle lovende kritieken was ik een tikkie teleurgesteld toen ik hem uit had.

Net als bij Het geheime kistje van Elle had ik het gevoel dat het allemaal een beetje aan de oppervlakte bleef, de thema’s zijn zwaar, maar de uitwerking blijft licht. Wellicht omdat Aline van Wijnen een feelgood schrijver is, dat zij me in dit genre gewoon niet weet te pakken.

Als dat normaliter je genre is en je wilt nu een uitstapje maken naar een oorlogsroman, ben je waarschijnlijk in je nopjes met Rachels wens, maar voor mij voelde het geheel toch een beetje te vlak en voorspelbaar om echt indruk te maken.