Een soap van ruim vijfhonderd pagina's

Waar de zon de sneeuw raakt is de nieuwste vertaling van Melissa da Costa, wereldwijd bekend van het veelgeprezen Al het blauw van de hemel. Na De dagen die komen is dit al haar derde roman die naar het Nederlands is vertaald.

Het boek volgt de twintigjarige Ambre, die na een zelfmoordpoging door haar minnaar Philippe naar een afgelegen hotel wordt gestuurd om haar leven op de rit te krijgen. In tien delen lezen we hoe ze probeert los te komen van haar verleden en aansluiting zoekt bij een groep seizoenwerkers met wie ze in het hotel verblijft. Het begint weet zeker te boeien: het uitgangspunt is interessant en je wordt vlot meegenomen in Ambres intense leven.

Dat slaat helaas snel om. De schrijfstijl is rommelig: zinnen lopen niet lekker en de vertaling lijkt bij vlagen wel door een vertaalmachine gedaan, (deserteren in plaats van vertrekken, zuigflessen voor de baby in plaats van een flesje), wat afleidt van het verhaal. De structuur van het boek helpt hier niet bij. Hoewel het ingedeeld is in delen, ontbreken duidelijke hoofdstukken, waardoor scènes soms zonder enige overgang in elkaar overvloeien. Dit maakt het gevoel van onsamenhangendheid alleen maar groter.

Ondanks dat er ruimschoots serieuze thema’s aan bod komen, zoals suïcide, homoseksualiteit en relaties, ben je als lezer geen getuige van de beloofde persoonlijke groei, maar eerder van open deuren en oppervlakkige dialogen. Hoofdpersoon Ambre komt over als kinderachtig en irrationeel en pogingen haar ontwikkeling te laten zien, voelen geforceerd of worden tenietgedaan door gedrag in een latere situatie. Het ‘zichzelf uitvinden’ van de flaptekst heb ik in die ruim vijfhonderd pagina’s niet kunnen ontdekken.

Andere rollen worden eveneens vlak en inconsequent uitgewerkt. Gedragingen sluiten niet aan bij eerder beschreven karaktertrekken en lijken vooral ingegeven door de behoefte aan drama, waardoor het verhaal soms meer weg heeft van een soap dan van een literaire roman. Niet in de laatste plaats omdat praktisch elk probleem wordt opgelost met een lading drank of wiet. Het enige authentieke karakter in het boek wordt zes maanden genegeerd voor hij in de laatste pagina’s nog even snel een diepgaande boodschap mee mag geven.

Bovendien is het boek minstens honderd pagina’s te lang. ‘Al het blauw van de hemel’ was óók een flinke klepper, maar waar dat boek nog wist te raken met poëtische zinnen en ontroerende dialogen, vervalt dit boek alleen maar in herhaling en overdreven sentiment. 

Het slot weet het verhaal helaas niet te redden: het is ongeloofwaardig en ondermijnt volledig de boodschap die de schrijfster mee probeert te geven. Wat had kunnen uitgroeien tot een gelaagde roman over vriendschap, persoonlijke groei en jezelf kunnen en mogen zijn, blijft hangen in clichés, oppervlakkig drama en een teleurstellende en een onrealistische ontknoping.

Het is nauwelijks te geloven dat dit boek door dezelfde auteur is geschreven als Al het blauw van de hemel. Hoewel dat ook niet mijn topfavoriet was, wist het me wel écht te raken. Bij dit boek daarentegen was ik vooral opgelucht toen ik de laatste pagina had bereikt. Vooralsnog lijk ik flink in de minderheid, maar meer dan 2.5 ster vind ik dit boek niet waard. Zonde!