Artistieke metaforen en bombastische beeldspraak

Soms heb ik tussen alle zware kost door even behoefte aan een wat lichter of toegankelijker verhaal. YA is wat mij betreft dan het genre bij uitstek. Ik geef je de zon leek – gezien de lovende recensies en de belofte op de kaft dat dit mijn nieuwe favoriete YA zou worden – precies in dat straatje te passen.

Het verhaal draait om tweeling Noah en Jude, wier band door een heftige gebeurtenis onder druk komt te staan. Door de tijdsprongen wordt stukje bij beetje duidelijk wat er is voorgevallen. Hun dynamiek wordt mooi en geloofwaardig omschreven, evenals de complexe relatie met hun ouders. Ze komen soms wel wat wereldwijs over voor twee pubers, terwijl Noah op andere momenten weer een erg hoog pubergehalte met veel gevoel voor drama heeft.

Kenmerkend voor dit boek is het bijzondere taalgebruik. Soms werkt dat: de zinnen zijn beeldend en vol emotie. Maar even zo vaak wordt het warrig. Sommige zinnen heb ik meerdere keren moeten lezen voor ik snapte wat er stond. De overkill aan artistieke metaforen en bombastische beeldspraak — evenals de talloze titels van kunstwerken tussendoor — voegen wat mij betreft weinig toe en leidde me soms juist af van het verhaal.

Ook de mannen in Judes leven kwamen wat cliché over: de mysterieuze bad boy op een motor, de typische pestkop, de oudere man die haar uiteindelijk helpt de boel weer op de rit te krijgen, het voelde allemaal wat cliché.

De hoofdstukken vond ik, zeker voor een YA, erg lang. Dat kan persoonlijke voorkeur zijn, maar ik vind kortere hoofdstukken toch altijd vlotter lezen. Het begin van het boek kwam traag op gang, terwijl het einde dan weer wat afgeraffeld voelde. De verhaallijn met Zephyr leek er een beetje snel tussendoor gefietst, alsof de auteur halverwege dacht: “Oh ja, die hebben we ook nog”. Jammer, want dat stuk had zeker meer aandacht mogen krijgen als onderdeel van Jude haar verhaal en verdriet. Daarnaast was een aantal plotwendingen wel erg voorspelbaar of toevallig.

Gelukkig viel het niet alleen maar tegen. Sommige scènes kwamen echt binnen en wisten me zeker te raken, en vooral het einde heeft (ondanks de voorspelbaarheid) iets ontroerends en hoopvols. Er komen prachtige thema’s aan bod: seksualiteit, opgroeien, relaties, familiebanden, die allemaal met respect en diepgang worden beschreven.

Al met al dus zeker geen slecht boek, maar misschien een tikkie te artistiek en overdreven naar mijn smaak. Als je daarvan houdt is dit zeker een aanrader. Maar mijn nieuwe favoriete YA is het helaas niet geworden.