De tand des tijd doorstaan

Helemaal geïnspireerd door de GV100 besloot ik de romans een paar weken aan de kant te schuiven en een beginnetje te maken aan de alsmaar groeiende kinderboekenverzameling. Dat prikkelde om mijn jeugdfavoriet te herlezen. Tot ik een jaar of vijftien was las ik hem eens per jaar. Erna werd het steeds ietsje minder en inmiddels was het ruim tien jaar geleden dat ik hem voor het laatst las.

Het gevaar met favorieten herlezen is natuurlijk altijd dat ze in je hoofd veel beter waren en ze na een opfrisbeurt van hun voetstuk vallen. Gelukkig zat het met deze klassieker van Jan Terlouw wel goed: het boek wist me nog steeds te boeien en te laten gniffelen. Het mooie is dat de plaatjes die ik er zo’n 20 á 25 jaar geleden bij bedacht, nog steeds ergens in mijn geheugen verstopt zaten en allemaal weer tevoorschijn kwamen bij het lezen, inclusief bijbehorende emoties.

Tel daarbij op dat het maatschappelijk element met 37 toch een stuk beter overkomt dan wanneer je 10 bent, en dat blijkt dat het boek relevanter dan ooit is, en ik had het beste van beide werelden verpakt in een perfecte regenachtige zondagmiddag.

Het boek heeft alles wat een goed jeugdboek nodig heeft: spanning, moed, een eigenwijze hoofdrolspeler, een voorzichtig beetje romantiek en een prachtig eind.

Nog steeds favoriet dus, en nu wacht ik niet weer tien jaar voor ik hem opnieuw lees ❤️