Observatie en perspectief

Wat een leuke vondst, om een verhaal te schrijven over een schilder, die zoekt naar het juiste perspectief voor zijn schilderij, ook vanuit wisselende perspectieven te vertellen en door observaties. Op het palet liggen Tanneke (de meid en het model), Johannes (de schilder) en Catharina (de vrouw van Johannes). Verder zijn er achtergrond figuren. De één iets minder dan de ander. Hiermee schildert de schrijver als het ware het verhaal. Met Johannes als blikvanger en vertrekpunt van het perspectief. En Tanneke, Catharina en Johannes als observanten.

De verhaallijn is dat schilder Johannes Vermeer, het dienstmeisje van zijn schoonmoeder, Tanneke, wil schilderen in haar eigen omgeving. Maar wat moet zij doen, welke kleuren kan hij het beste gebruiken en vanuit welk perspectief kan hij het tafereel het beste benaderen?

Met behulp van de wijze lessen en ideeën van de door Johannes zo bewonderde schilder Carel Fabritius, die een paar jaar eerder bij de enorme ontploffing van het kruithuis van Delft, om het leven kwam, lukt het hem de juiste compositie en uitstraling van het schilderij te kiezen.

Johannes besluit dit werk te maken als revanche op zijn vorige schilderij dat hij maakte, waarmee hij zijn gevoelens uitte, maar tegelijkertijd zijn reputatie beschadigde. Maar hij revancheert zich op een glorieuze manier.

Het taalgebruik is te eigentijds en bij elke persoon op hetzelfde niveau, waardoor de personen niet iets eigens krijgen. Vooral de overpeinzingen van Tanneke passen niet goed bij een dienstmeid. De opbouw en structuur is knap gevonden. De uitwerking kan beter.

Al met al een goed gedocumenteerd verhaal. Leuke veronderstelling van het gebeurde en prettig op originele wijze verteld.