Virtueel op reis … maar met gemengde gevoelens

Het verhaal van deze roman is inmiddels welbekend: de schrijver trekt zich terug in het Grand Hotel Europa om daar het verhaal neer te schrijven van zijn spaak gelopen relatie met zijn geliefde Clio. Zo hoopt hij zijn verdriet te verwerken. Ondertussen observeert hij het personeel en zijn medegasten in het grand hotel … een hotel dat veel van zijn grandeur verloren heeft.
Het boek is opgebouwd in 26 hoofdstukken, die zich afwisselend situeren in het hotel (het heden) en in het leven met Clio (verleden). De rode draad door beide verhaallijnen is de visie van de schrijver op het massatoerisme en de teloorgang van het Europese continent. Algauw wordt duidelijk dat het Grand Hotel Europa een metafoor is voor het Europese continent dat naar de mening van de schrijver ook aftakelt en wiens rol op wereldvlak meer en meer wordt beperkt tot toeristische bestemming voor Aziatische en Amerikaanse toeristen.
Ilja Leonard Pfeijffer is een erudiet schrijver met een fantastische pen. Hij spreidt een enorme kennis tentoon en slaagt er perfect in gebeurtenissen te schetsen op een manier dat je de situaties zo voor je ziet. Doorgaans doet hij dat met licht sarcasme, zodat je als lezer zit te glimlachen bij het lezen. Ik denk hierbij onder meer aan zijn beschrijving van zijn ‘strandvakantie’ op Palmeria, zijn bezoek aan Giethoorn …
Verder vond ik het ontzettend leuk dat de auteur in het verhaal een groot aantal toeristische bestemmingen aandoet, enerzijds als voorbereiding op zijn roman en de daarmee samenhangende documentaire en anderzijds samen met Clio op zoek naar het verloren schilderij van Caravaggio. Zo kwam ik in deze zomer – waarin mijn geplande vakantie in het water viel – toch ‘virtueel’ op een aantal boeiende bestemmingen (Malta, Cinque Terre, Skopje, Venetië, Giethoorn …). Regelmatig was mijn interesse zo gewekt, dat ik verdere opzoekingen deed naar de beschreven plekken.
Vanwaar dan die ‘gemengde gevoelens’ in de titel van deze recensie? Hoewel ik de eerste ben om te erkennen dat Pfeijffer kan schrijven als de beste, werd ik op geen enkel ogenblik meegesleept in het verhaal. Vele delen van het boek vond ik boeiend, maar ik had nooit die onweerstaanbare drang om verder te lezen. Het voelde daarentegen soms als een opdracht om me weer aan het lezen te zetten en ik was opgelucht toen het boek uit was. Deze gemengde gevoelens zijn de reden dat dit boek bij mij bleef steken op vier sterren.