Een boek om te koesteren

Een vriendin maakte me er op attent dat ik de laatste maanden vooral zwaarmoedige romans en moordzuchtige thrillers had gelezen, dus vond ik het tijd voor wat lichtere lectuur. De keuze viel op Vers water voor de bloemen, in mijn uitgave nog De bijzondere levens van Violette genoemd, door de kleurrijke cover.
Het boek vertelt het verhaal van Violette Toussaint, begraafplaatsbeheerder op een kerkhof in de Franse Bourgogne. Algauw wordt duidelijk dat Violette geen gelukkig leven heeft gehad, ze werd bij haar geboorte afgestaan, groeide op in pleeggezinnen, trouwde veel te jong en kwam zo terecht in een liefdeloos huwelijk. Niet bepaald wat je als ‘lichtere lectuur’ zou omschrijven, zou je misschien denken (en dacht ik zelf eerst ook), maar niets is minder waar.
Ondanks haar moeilijke start in het leven en de vele tegenslagen die haar treffen, is Violette een ongelooflijk warme en veerkrachtige vrouw. Door haar ogen maken we kennis met de bezoekers van de begraafplaats, het gemeentepersoneel dat er werkt, de begrafenisondernemers en de pastoor. Allemaal strijken ze neer aan haar keukentafel voor een troostend woord of voor een drankje.
Het levensverhaal van Violette wordt verweven met dat van andere personen die een rol in haar leven spelen en met de zoektocht naar de waarheid over een afschuwelijk voorval uit haar leven. In korte hoofdstukken geeft de auteur telkens kleine stukjes informatie vrij, nu eens in het heden (2017) dan weer met flashbacks naar het verleden. Dit is geenszins verwarrend en houdt het leestempo hoog, net als de filmische stijl, waarschijnlijk een gevolg van het feit dat de auteur ook scenario’s schrijft, waardoor de gebeurtenissen en de mensen echt tot leven komen.
Aan het einde van het boek vallen alle puzzelstukjes mooi in elkaar.
Niettegenstaande dit boek zich afspeelt te midden van de doden, leest het als een ode aan het leven, de liefde en de menselijke veerkracht. Het is een boek om te koesteren.