Een striemende aanklacht tegen alcoholmisbruik

In deze debuutroman van een jonge Vlaamse auteur staat een groepje jongeren centraal. Hun ontmoetingsplaats is een jeugdhuis en we maken kennis met de tieners op een feest in dit jeugdhuis ter gelegenheid van oudejaarsavond.
Het startschot van het nieuwe jaar is tegelijkertijd het begin van een toenemend alcoholgebruik, dat al snel de vorm van misbruik aanneemt, niettegenstaande de erg jonge leeftijd van de protagonisten (middelbare scholieren). Alcohol blijkt de lijm te zijn tussen de vrienden, maar is er tegelijk verantwoordelijk voor dat zij in een destructieve spiraal terecht komen. En dat destructief mag je in dit geval letterlijk nemen.
Het boek leest als een striemende aanklacht tegen alcoholmisbruik, al is er op het einde toch een sprankeltje hoop.
De auteur hanteert een onconventioneel taalgebruik. Wellicht was dit een bewuste keuze om zich zoveel mogelijk te verplaatsen in de onvolwassen en vaak dronken beschouwingen van zijn hoofdpersonages. Mij persoonlijk kon deze schrijfwijze niet zo bekoren. Ik vond dat hierdoor het tempo uit het verhaal werd gehaald. Ook de taalfouten hebben me gestoord, een extra correctieronde had hieraan kunnen verhelpen.