Uit het leven gegrepen

Het debuut van Griet Op de Beeck ‘Vele hemels boven de zevende’ maakte jaren geleden een onuitwisbare indruk op mij. Met dat boek raakte zij een aantal gevoelige snaren, die ook na het einde van het verhaal bleven nazinderen.
De angst voor een teleurstelling weerhield me lang om haar tweede roman ‘Kom hier dat ik u kus’ te lezen. Onterecht, zo bleek al snel.

In sappig Vlaams, waar je zelfs als Vlaming even aan moet wennen omdat het zelden in romans wordt gebruikt, zet de auteur haar personages neer.

Centraal in dit boek staat Mona. We leren haar kennen als negenjarig kind en ontmoeten haar opnieuw wanneer ze vierentwintig en vervolgens vijfendertig jaar oud is.
Mona krijgt best wel het één en ander te verduren. Als kind verliest ze haar weinig liefdevolle moeder en groeit ze op in een omgeving waar ze materieel niet tekort komt, maar wel liefde en geborgenheid moet ontberen. Aan de hand van herkenbare situaties schetst de auteur hoe deze ongelukkige start Mona’s verdere leven beïnvloedt. We zien hoe Mona zich gedraagt in haar liefdesrelatie, op professioneel vlak en ten opzichte van haar familie. Juist doordat je als lezer weet welke bagage Mona meedraagt, voel je begrip voor haar en voor de keuzes die ze maakt.

Mona’s verhaal is geen fijn verhaal, maar wel een verhaal waarin iedereen zich voor een stukje herkent en deze herkenning van emoties, situaties en personages zorgt ervoor dat Kom hier dat ik u kus wel een boek is dat je koestert.