Boeiende lectuur, maar niet de verwachte hoogvlieger

In 2007 debuteerde Ildefonso Falcones, een advocaat uit Barcelona, met zijn historische roman ‘De kathedraal van de zee’. Ik was meteen fan, zowel van het boek als van de schrijver, want ik vond het bijzonder knap dat een advocaat erin slaagde zijn professionele werkzaamheden te combineren met het schrijven van schitterende roman. Ook zijn tweede boek ‘De hand van Fatima’ viel bij me in de smaak.
Toen Hebban lezers uitnodigde kennis te maken met het nieuwste boek van Falcones in ruil voor een recensie, was ik er dan ook als de kippen bij.
Vol verwachting begon ik aan ‘De vrouwen van de suikerrietplantage’.
Het begin was veelbelovend. Op een strand in Cuba wordt in 1856 in het geheim een boot vol Afrikaanse slaven gelost … in het geheim want de slavernij is officieel afgeschaft, maar daar trekken de Spaanse eigenaars van suikerrietplantages zich niets van aan. Onder de slaven bevindt zich een elfjarig meisje Kaweka. Kaweka wordt gekocht door de markies de Santadoma en wordt als slavin meegevoerd naar zijn suikerrietplantage. Kaweka is een sterke, zelfbewuste vrouw. Rond haar persoon bouwt Falcones het historisch verhaal in Cuba in de tweede helft van de 19de eeuw op. Haar leven valt samen met de onafhankelijkheidsstrijd van Cuba en de afschaffing van de slavernij op dit eiland, dat een Spaanse kolonie was.
Parallel vertelt Falcones ook het hedendaagse verhaal van Lita, een Spaanse jonge vrouw van kleur. Haar moeder is bediende bij de familie de Santadoma in Madrid. Deze familie heeft Lita’s opleiding betaald en biedt haar uiteindelijk ook een job aan in hun bank. Door haar werk stuit Lita op een geheim over haar moeders afkomst met vergaande consequenties.
De verhaallijnen van Kaweka en Lita wisselen elkaar af. Ik had het gevoel dat deze twee verhaallijnen niet bijdroegen tot een vlotte lectuur van het boek. Het is – volgens mij – wanneer je met twee verhaallijnen werkt, de kunst om elk hoofdstuk af te sluiten met een cliffhanger, waardoor de lezer nieuwsgierig wordt naar het verder verloop van die ene verhaallijn. Dit was in dit boek totaal niet het geval. De meeste hoofdstukken vormden een afgerond geheel, waardoor je niet echt nieuwsgierig was hoe het de betrokkene (Kaweka of Lita, al naargelang het geval) nu verder zou vergaan.
Naast het historische luik besteedt de auteur ook veel aandacht aan het mystieke. Santeria is een ‘menggodsdienst’ waarin Afrikaanse goden zich vermengen met de katholieke godsdienst. In deze godsdienst gelooft men dat goden bezit kunnen nemen van mensen en hun handelingen kunnen overnemen. Zowel Kaweka als Lita worden bij momenten ‘bezeten’ door de godin Yemaya. Ook al begrijp ik dat de auteur dit gegeven in zijn boek wou opnemen, toch had ik het als rationele Vlaming wel moeilijk met een godin die je handelingen bepaalt, waardoor je zelf niet meer verantwoordelijk bent.
Tot slot een laatste puntje van ergernis. De eerste druk van deze roman bevat erg veel tikfouten, af en toe zelfs een -dt fout.
Ik had hoge verwachtingen bij deze nieuwkomer. Hoewel het boek boeiend was en mij nieuwe inzichten bezorgde in onder meer de onafhankelijkheidsstrijd van Cuba, was het toch niet de hoogvlieger waarop ik had gehoopt.