Geweldig debuut, ook voor degene die niet van fantasy houdt

De in Utrecht wonende Merel Godelieve is jurist en creatief ondernemer die meerdere horecaondernemingen heeft opgezet zoals koffiebars en een Bed & Breakfast. De laatste Ravendochter is haar fantasydebuut, maar het schrijven zit haar in het bloed. Samen met haar beroemde moeder, Anya Niewierra, heeft ze twee jaar geleden het boek Ook dat nog geschreven.

Voordat het verhaal besproken wordt, moet er een groot applaus komen voor de designers van deze uitgave. Zoals jullie weten ben ik erg gevoelig voor limited editions met sprayed edges. En al heel vaak was ik erg enthousiast over de uitgave die ik op dat moment in mijn handen had, maar over dit boek ben ik echt lyrisch. Wat een prachtige uitgave! Een mooie kaft met glimmende elementen en goudfolie waarbij de daarop aanwezige flora en symbolen in het verhaal voorkomen. En dan het bewerkte boekblok: deze is voorzien van een repeterend pauwenverenpatroon.

Genoeg over het uiterlijk van het boek; waar gaat het verhaal over. Op jonge leeftijd erft Erin Duncannon Castle, gelegen in het Ierse dorpje Oonagh, nadat haar moeder is verongelukt. Ze heeft een B&B geopend om het kasteel te onderhouden, maar die trekt steeds minder gasten. De redding kan komen van een Amerikaanse filmstudio die een kasteel zoekt als filmset, maar ook die hoop gaat verloren als ze voor een ander kasteel kiezen.

Erin heeft er alles voor over om haar moeders nalatenschap te behouden en gaat naar de verborgen krochten van het kasteel waar ze al jarenlang een stem hoort. De volgende dag wordt de eigenaar van het andere kasteel dood aangetroffen waarop de filmset naar Duncannon verplaatst wordt. Maar dan gaat er nog iets mis. Erin moet omgaan met de geheimen van kasteel, maar ook met de duisternis in haarzelf.

Het boek bestaat uit vier delen die genoemd zijn naar de Ierse seizoenen. De hoofdstukken worden voorafgegaan door een citaat en verteld vanuit verschillende gezichtspunten: het verhaal van Erin in de derde persoon, de brieven die Erin aan haar moeder schrijft en het verhaal van de Morrígan in eerste persoon. Om gelijk met het negatieve punt te beginnen: het duurde even voor ik in het verhaal zat. Dat zou kunnen komen door het feit dat er in het begin veel namen, geschiedenis, Ierse mythologie en woorden de revue passeren. Achter in het boek zit wel een overzicht van de namen, maar niet van de Ierse woorden. Maar uiteindelijk ga je zo in het verhaal op dat je meegesleept wordt en het boek niet meer weg te leggen is.

“Ik had iets moeten zeggen, maar ik sprak niet. Woorden zijn voor hen die ruimte willen innemen.”

Godelieve heeft voor dit boek onderzoek gedaan door meerdere keren naar Ierland af te reizen, te verblijven in een spookkasteel en af te dalen in de grotten van Oweynagat. En dat is goed te merken. Ze neemt je volledig mee naar Ierland waardoor je het idee hebt dat het een vertaald boek is en dat is als een groot compliment bedoeld. Het personage Erin is erg goed uitgewerkt. Ze doorloopt allerlei emoties en gevoelens die je in de meeste gevallen begrijpt of zelfs meevoelt. Het gaat over het verleden, liefde, rouw, familie. Naarmate de bladzijdes vorderen, kom je steeds meer te weten over de geheimen, zijn er enkele plottwists en verschijnt er een duister randje aan het verhaal. En dat duistere randje maakt het boek nog interessanter. Want wat doe je als de duisternis binnen in jou zit?

De laatste Ravendochter is niet alleen een fantasyboek, maar raakt ook de coming-of-age, een romantisch verhaal en geschiedenis. Laat je meevoeren door Ierland met zijn mythologie en zijn geheimen. En ondanks het duistere randje is hier en daar ook humor of een luchtige toon te vinden. Boven alles is het een geweldig debuut dat ook uitermate geschikt is voor de lezer die normaal geen fantasy oppakt. Ik kijk uit naar haar volgende boek. Mijn waardering voor dit boek is 4,5 sterren.