Geen Scandinavische spanning

Van Uitgeverij Village (dank aan Eric Jan van Dorp) mocht ik dit ebook lezen.
Het verhaal begint met een pakkend gedicht over een stalker, en de angt die hij iemand aanjaagt. Daarmee hoop ik gelijk in het verhaal te vallen. Dat begint ook sterk: Een mooie landschap- en sfeerbeschrijving. In die sfeer maak ik kennis met Rave, de in Zweden achtergebleven verloofde en tevens patiënt van de rijke en beroemde psychiater Jonathan die een congres in Amerika bezoekt. Zij bevindt zich alleen in de woning en heeft meteen het idee dat er dingen niet kloppen. Vreemde telefoontjes, kaarsjes die branden terwijl ze toch uit waren (toch?), en roze steentjes uit de verzameling kiezelstenen die niet op zijn plaats liggen. Rave denkt dat haar oudere drugsverslaafde gestoorde broer Aaron, die hun ouders vermoordde toen Rave tien was en waarvan zij getuige was, terug is gekomen om haar te verkrachten en te vermoorden. Dat had hij immers beloofd: “Je bent nog te jong maar ik komt terug voor jou.

Op het tweede spoor is daar Ras Mus (Rasmus Rasmussen), een ex-politieman en tegenwoordig freelance misdaadjournalist. Hij is een verhaal op het spoor: Al tien jaar verdwijnen in een dorpje aan het Viken meer elk jaar op 15 augustus jonge meisjes. Maar dit keer niet. Hoe komt dat? Ras besluit het mysterie van de “legende van de witte zwaluwen” te onderzoeken. Tijdens dit onderzoek verblijft hij bij de voluptueuze Britta, pensionhoudster, voor wie hij gevoelens ontwikkelt, voor zover dat al mogelijk is binnen een paar dagen.

Dan valt het tempo van het verhaal terug naar een zich traag voortslepend drama, waarbij de twee sporen zich afwisselen. Tussendoor krijg ik ook af en toe de gedachte van de stalker, de moordenaar van de meisjes te zien. Helaas blijft dat zo. Weinig dialoog, maar wel regelmatig de gedachten van Ras of Rave. Wat daarbij opvalt is dat dan weer deze gedachten schuin gedrukt staan, maar ook wel eens niet, en dan tussen aanhalingstekens, als ware het toch een stuk dialoog. Verder springt het verhaal soms van de ene op de andere zin van Rave naar Ras Mus. Niet altijd is dit aangegeven met een witmarge, daardoor moest ik vaak midden in de zin even terug en het juiste moment ontdekken: Oh ja, we springen nu naar de andere persoon. Dit alles komt het lekker lezen niet ten goede. Persoonlijk vind ik de zinnen soms gevuld met vreemd woordgebruik, en onlogische gedachten van de hoofdpersonen. En dan die traagheid. Soms hoopte ik dat die stalker nu eindelijk Rave zou vermoorden dan gebeurde er tenminste iets....

Al vrij snel had ik in de gaten wie nu eigenlijk de boeman was. Het verhaal blijft verder traag. Er zit wel een regelmatige opbouw in voor wat betreft spanningselementen: een moord, de verdwijning van Britta en de conclusies die Ras Mus trekt over het geheel. Zij het dat die soms nogal abrupt komen zonder logische gedachtegang over het hoe en waarom. Voorbij de helft van het verhaal wordt het verhaal wat beter omdat er meer lijkt te gebeuren. Maar ondanks dat vind ik toch een heleboel gegevens en ontwikkelingen erg ongeloofwaardig. Voorbeelden zijn lastig te geven zonder daarbij flink te spoileren.

Helaas heeft voor mij dit boek het als “Scandinavische thriller” niet kunnen waarmaken. Op termijn zal ik zeker nog wel andere boeken van Lineke Breukel proberen, omdat zij toch over het algemeen voor haar boeken goede recensies krijgt.