Twijfelgeval

Het zal je maar gebeuren: je komt thuis en vind een dode vrouw in je badkuip. Je hebt geen idee hoe de vrouw daar terecht komt en wie ze is. In paniek bel je je (adoptie) zus. Die zegt bel de politie. De politie zegt dat jij de vrouw wel kent en dat daar bewijs voor is. Wat doe je dan? Dan sla je op de vlucht. Dat is wat Michael tenminste doet. Er volgt een kat- en muis spel met achtervolgingen. Michael probeert de FBI af te schudden en tevens uit te zoeken hoe het mysterie in elkaar zit. Blijkbaar heeft hij niet alleen die ene vrouw vermoord maar nog veel meer moorden gepleegd. Zijn zus Meg helpt hem waar ze kan.
Het wordt in het al snel duidelijk waarom Meg en Michael zo aan elkaar verknocht zijn. Hun adoptieouders, beiden psychiater, waren blijkbaar niet bepaald het toonbeeld van liefde. Michael heeft als kind een traumatische gebeurtenis beleefd en werd onder de hoede van het artsenkoppel geplaatst.
Wat vond ik ervan? Het verhaal begint goed, met een sterke opening, waardoor je meteen midden in de actie zit. Daarna lijkt het een beetje te sudderen, en moest ik echt mijn aandacht erbij houden omdat het niet echt opschoot allemaal. Tegen driekwart van het boek kwam de opleving en werd het spannend. Helaas vond ik het einde een beetje onbevredigend. Vooral omdat ik met vragen bleef zitten over het "hoe dan"? Beetje onwaarschijnlijk allemaal. En daar heb ik op zich niets tegen in het genre fictie, maar het moet wel kloppen in het verhaal. En dat miste ik.