Niet mijn ding

Ik vond het een zware bevalling om dit boek uit te lezen. Het begon goed, en de setting aan het begin van het boek, op vakantie op het Caribische eiland Saint X beloofde een spannend verhaal.
Tijdens de laatste vakantienacht verdwijnt Alison, 18 jaar oud, en en haar lichaam wordt pas veel later teruggevonden. De moord wordt nooit opgelost. De verdwijning doet in de verte aan de zaak Nathalee Holloway denken.
Binnen het gezin gaat iedereen op zijn eigen manier met het verdriet en gemis om.
Jaren later, als jongere zus Clair volwassen zit, stapt ze in een taxi die per toeval bestuurd wordt door een van de hoofdverdachten van de moord. Clair besluit de chauffeur, Clive, te gaan volgen om zo mogelijk achter de waarheid te komen
Het verhaal wordt niet alleen vanuit Clair verteld maar ook vanuit een veelheid aan andere personages. Dan switcht het verhaal ook nog telkens tussen toen en nu. Al met al vond ik dat erg rommelig. Ik vond de beide zussen in het verhaal niet erg sympathie. Bij de andere personages ontbrak de diepgang. Het verhaal kabbelt op deze wijze traag voort en het spannende einde waar ik op bleef hopen kwam maar niet. Veel dingen blijven bovendien vaag, waardoor ik op het einde niet wist of ik nou de clou gemist had of het gewoon niet begreep.
Pluspunt: de poëtische schrijfstijl. Maar ook dit kon wat mij betreft het boek niet redden.
Wat heb ik nou eigenlijk gelezen?